Mindfulness, een peuter en een tweeling.

Mindfulness, een peuter en een tweeling.

Kan dat? Dat vraag ik me wel eens af. Er is veel te doen over mindful zijn. Als je er in de Happinez of Flow over leest, lijkt het een soort gevoelsmatig walhalla. Je maakt je geen zorgen, je leeft in het hier en nu. En door sommigen wordt het geïnterpreteerd als dat er geen zorgen mógen zijn. Zo zit het natuurlijk niet. Gelukkig zijn is misschien een tikkie een te zwaar beladen doel geworden in deze maatschappij. Je leest op facebook de succesverhalen. Zeker ook in moederland. Baal je eens ergens goed van, dan staat het draadje vól met goede adviezen om zo snel mogelijk weer boven in dat rad van fortuin te zitten.

Zou ongelukkig zijn dan niet mindful zijn? Of een megadrukke dag vol kinderen en een partner die vanalles van je willen? Het overal tegelijk moeten zijn, omdat naast die kindjes ook het leven gewoon doorgaat? En je werk voorbereid en afgemaakt moet worden.

Even terug dus naar wat mindfulness in mijn beleving is: het zonder oordeel in het hier en nu zijn.

In mijn leven betekent dat dus dat ik voor kennisgeving aanneem dat het hier druk is. Dat ik van ’s morgens zeven uur tot ’s avonds de laatste fles in dienst sta van drie kindjes. En dan wil mijn man ook nog aandacht. Mindful in dat leven staan betekent dat ik het neem zoals het komt. Ik moet zeggen dat het me prima lukt van de kleine dingen te genieten. Niet op zaken vooruit te lopen. Want ja, die chaosmomenten zijn er op een dag. Dat drie kinderen tegelijk NU iets van je willen en dat laten merken met alle passie die ze in zich hebben.

Trixie was onze hond. Een Jack Russell terriër die veel te jong gestorven is. Wij kennen hier thuis ‘het Trixie-effect’. Ik ging altijd zonder riem met haar wandelen. Al sinds ze een pup was, had ze alleen oog voor mij en voor de stok die ik vasthield en weggooide. Geen riem nodig. Ik was er zo aan gewend dat ze luisterde, dat ik daar op een gegeven moment niet meer over nadacht.

Tot mijn man in ons leven kwam en ook de hond uitliet. Hij ging er van uit dat ze niet luisterde. En dat deed ze dan ook niet. Niet zozeer omdat hij mij niet was. Maar omdat hij met heel zijn lichaamstaal en intentie aangaf dat ze niet moest luisteren. Als je iets zelf niet gelooft, waarom zou een ander – en zeker een intuïtief aangelegd dier zoals een hond – dat dan wel doen?

Zo is dat ook met kinderen. Als je niet mindful bent. Dus al bezig bent met huilbuien en toestanden die zullen komen. Er vanuit gaat dat onze peuter vast niet zal luisteren wanneer het juist wel even nodig is, omdat je je handen veel te vol zult hebben aan twee babies. Tja. Wat voor intentie stuur je dan de kosmos in?

Wat mij helpt zo veel mogelijk mindful te blijven in deze belachelijke tijden is de vraag: ‘wat kan ik er nu aan doen?’. Ik ben ook mens. Ik dwaal ook af naar dingen die fout kunnen gaan, omdat dingen in het verleden fout zijn gegaan. Twéé plekken waar ik NU niet ben. Nutteloos energieverbruik om de zorgen van die plekken in het NU te hebben.

Heel praktisch: hoe doe je dat in alle hectiek? Want gedachten overvallen je nou eenmaal. Zorg dat je je aandacht HIER hebt. Dat kun je al heel makkelijk trainen wanneer je bijvoorbeeld een luier verschoont. In plaats van je te concentreren op het zo snel mogelijk voor elkaar krijgen van dat mindere klusje, concentreer je je op wat je ziet, voelt, ruikt (niet altijd even fijn 🙂 ) en ga je aan je baby vertellen wat je allemaal aan het doen bent. Zo heb je een bijzonder contactmomentje met je baby, terwijl je iets totaal nuttigs aan het doen bent. Mindful en wel. Huilt je andere baby? Pech. Je bent maar één persoon en de baby met wie je bezig bent verdient een ouder met aandacht voor wat hij/zij met je aan het uitvoeren is. Kost je hooguit vijf minuten en daarna komt de andere baby aan de beurt. Met net zoveel aandacht.

Denk eraan: gedachten zijn krachten. Wat je aandacht geeft, groeit. KIES wat je van je kostbare aandacht voorziet. Volgens mij is met aandacht een poepluier verschonen vele malen zinvoller dan je druk maken over wat mógelijk allemaal fout zal gaan! Als je leert je gedachtes te kiezen, merk je dat TOEN en DAN steeds wat minder belangrijk worden in het NU.