Eens in de week werk ik op de Stamtafel. Een plek waar mensen samen komen en in plaats van thuis tegen de muren op vliegen, in verbinding kunnen zijn met anderen, onder het genot van een bakkie koffie of thee. Ik voeg daar wat kunst aan toe, in de vorm van muziek en creativiteit. Deze week begon mijn stamtafel met het lied ‘Kunst en Vliegwerk’ van Herman van Veen.
‘Is het een kunst om iets te maken
Waarvan iedereen zegt ‘wat knap!
Of is het kunst als je iets maakt
Waar je zelf niets van snapt?’
Een van de vragen die ik in het gesprek dat daarop volgde stelde is: ‘wat doet kunst eigenlijk met je?’ Een van de antwoorden was: ‘Ik vind dat dan gewoon mooi.’ -‘Maar wat gebeurt er dan met je als je iets mooi vindt?’ -‘Niks, ik vind het dan gewoon mooi, meer niet.’ En de glimlach op haar gezicht werd breder. Die glimlach vertelde meer dan haar woorden.
In de C-tijd hebben we het massaal moeilijk gehad. Ik zal het nu even bij mijn eigen leven houden. De boel heeft in mijn huishouden behoorlijk onder spanning gestaan. Teveel op elkaars lip. Te weinig uitlaatklep. En omdat muziek ook mijn vak is, vergat ik soms hoe belangrijk het voor me is.
Toch is het steeds muziek geweest, wat me achter mijn muren vandaan getrokken heeft. Wat er met mij namelijk gebeurt als ik dingen moeilijk vind, is dat ik me terug ga trekken. Voor de sterrenbeeldliefhebbers: ik ben een kreeft met ascendant schorpioen. Ik heb een superzacht binnenkantje met een dubbel functionele, keiharde buitenkant. En ik kan knijpen 😉
Als ik me niet lekker in mijn ruimte voel, kruip ik dus weg achter dikke muren. Aan de buitenkant zie je er weinig van, maar ik ga zo ver weg dat ik zelf ook een beetje verdwijn. Kadootje van een mindere kindertijd, waar ik me in mijn eigen wereld prima kon vermaken, omdat de buitenwereld voor mij echt onbegrijpelijk hard was. Die wereld bestond uit boeken en muziek. Liefst tegelijk. Kunst maal twee. Maal drie als de boeken nog prachtig geillustreerd waren, ook.
Ook mijn relatie heeft de nodige spanningen gehad en elke keer dat ik dacht aan opgeven en weggaan, waren het de songs van mijn lief die me terug smeten naar onze gemeenschappelijke oorsprong. De plek waar wij begonnen zijn: muziek. En dan kon ik het weer voelen.
Dat is wat kunst doet. Wanneer je afgestompt bent door wat er om je heen allemaal gebeurt, maakt het je wakker. Het raakt je echt op zielsniveau. Het zet je eigen inspiratiemotor terug aan. Het wijst je op de magie in dit leven op deze prachtplaneet. Het haalt je uit de negativiteit en zet je in je creativiteit. Hoe vaak ben je als kind niet geinspireerd door iets wat je zag of hoorde. Ging je met je vrienden voetballen als je het EK of WK had gekeken. Ging je iets moois tekenen, omdat je iets had gezien wat iemand anders gemaakt had. Of in mijn geval, ging je net zo proberen te zingen als Barbra Streisand of Ian Gillan en net doen alsof je een van de karakters in je boeken was…
Zonder kunst is de wereld zo plat als een dubbeltje. Zonder kunst is de magie weg. Wat ben ik toch dankbaar dat kunst mijn wereld is. Mijn vak. Mijn passie. Mijn leven. En dat ik dat met zoveel mensen mag delen. Niet in de laatste plaats met mijn gezin, want die kinders van mij zijn stuk voor stuk kunstmakende creatievelingen.
Magie maak je zelf. Gewoon door te beginnen. Dat gaan we dus komende week doen op de Stamtafel. Onze eigen kunst maken. Gewoon met zooi 🙂 Want alles kan gelukkig kunst zijn!