22-12
De dag dat mijn leven na 22-12-22 begon. De dag waarop mijn examen IEMT-practitioner was. Ik had me bijna een half jaar ondergedompeld in hoe trauma werkt, hoe hersenen werken en hoe je triggers kunt ontkoppelen. Van anderen. Want mijn systeem vond dat de 22e een prima eerste dag was om door alle barrières te breken en voorbij mijn zeer goed getrainde wachters te komen.
Anne ten Brinke, mijn docente, nodigde me uit als proefpersoon op de examendag. Iets met ADHD en je tijdlijn niet op orde hebben. En chaos, vooral bij het inleveren van mijn opdrachten, verslag en filmmateriaal. En de faalangst die daarbij kwam kijken. En al die andere zooi die zich er in mijn hoofd altijd mee mengde.
Ik ging zitten en bij de eerste vraag gebeurde het. Een soort gigantische golf van absolute, pure doodsangst overviel me van achter. Sneller dan het licht en sneller dan dat ik nodig had om me daartegen te beschermen. De paniek was groter dan ik ooit gevoeld had, want mijn wachters zorgden altijd wel dat ik nooit echt bij die kern kwam. Ik wist op dat moment in ieder geval zeker dat ik dood zou gaan, ik kreeg geen lucht, ik zat tussen huilen en stikken en ondertussen zorgde Anne dat ik naar het bewegende bolletje bleef kijken.
Mijn tijdsbesef is weg, maar uit de ervaring die ik als therapeute heb, weet ik dat het max 20 minuten geweest zal zijn, waarin ik langzaam mijn lucht terug kreeg. Waarin het zaadje werd geplant van een leven zonder gevaar.
Ik heb die dag nog een sessie gehad en dat was dat.
Ik heb nu een leven voor en na 22-12-22. Alles is anders. Ik kan dit gevoel nooit uitleggen aan iemand zonder trauma denk ik. Als een van mijn vele triggers ingedrukt werd, gewoon door een opmerking van iemand, of een blik, ging ik op een ‘andere etage’ zitten. Ik heb al sinds mijn vroege jeugd het idee met twee ski’s in verschillende skipistes te skiën. Ik kon nooit op een plek tegelijk zijn. Ik wist in mijn omgeving elke vluchtroute, fysiek en emotioneel. Een opmerking en ik was een week niet in mezelf. Voor mij was dat normaal, ik kon er prima mee functioneren en ik merkte pas hoe vaak ik zo was, toen het niet meer lukte.
Praktisch betekent dat dat ik nu kan huilen wanneer ik verdrietig ben bijvoorbeeld. Voor 22-12 vloog ik gewoon weg. Hier en nu bevroor en in mijn hoofd was ik overal en nergens. Ik was een soort robotje. Wegstoppen lukt nu niet meer, want mijn tweede etage bestaat niet meer. Ik kan nog steeds een stormhoofd hebben, maar ik blijf hier en nu en de storm beperkt zich heel veel meer tot hier en nu.
Op 1 juni ’23 ben ik een nieuwe weg ingeslagen: een leerwerktraject tot verpleegkundige. Ik ben bij met mijn opdrachten, ik heb overzicht in mijn leertraject. Ik kan oprecht zeggen dat ik heel goed ben in mijn nieuwe vak. Ik loop tegen een boel dingen aan, want ik ben meer dan 20 jaar zelfstandige geweest en als iets me niet beviel, ging ik gewoon weg en wat anders doen.
Reken maar dat ik af en toe weg wil rennen. Ik heb geweldige collega’s, maar ik werk op een gigantisch zorgbedrijf, waar een heleboel aan de hand is op de afdeling waar ik werk. Ik ben echt vol in het diepe gegooid. Heel leerzaam! Want veeeeeel triggers. Iemand anders die aan de touwtjes trekt. Iets waar ik helemaal niet tegen kan. Waar manieren van (niet) communiceren haaks staan op hoe ik in elkaar zit en hoe ik geleerd heb in teams met elkaar om te gaan. De zorg is op dit moment sowieso een bijzondere tak van werksport, omdat de balans aan alle kanten zoek is. Er is geen geld, er zijn meer en meer teveel zorgvragers, er is geen personeel en nieuw personeel moet veel, maar mag niks terug verwachten en moet wel liefst dag en nacht klaarstaan. Alles aan deze cultuur strijkt me tegen de haren. Maargoed, ik wist van tevoren dat dat mijn grote uitdaging zou worden en ik heb nog maar een afdeling meegemaakt.
Wat ik echter nooit eerder kon, want op de tweede etage schuilen en een chaos-stormhoofd, is er gewoon een nachtje over slapen, of zelfs wakker liggen en de volgende dag rustig meteen het gesprek aangaan. Me kwetsbaar opstellen door iemand uit te leggen wat een opmerking of een toon met me doet. Het verricht wonderen. Ik loop niet langer dan een paar uur met een rotgevoel en het maakt de werkrelaties zoveel oprechter en fijner! Ik kan tegenwoordig met mijn voeten op de grond blijven en rustig mijn grenzen en wensen zodanig aangeven dat mensen ze ook respecteren en zelfs voeden. Echt, een nieuwe wereld gaat open!
Mijn wereld is voor het eerst sinds ik me kan heugen veilig, dus de tweede etage is niet meer nodig. Ik maak me nog steeds regelmatig te druk, maar mijn schoolcoach vroeg me: ‘ben je leerling-verpleegkundige, of ben je Don Quichotte?’
Ik ben leerling verpleegkundige en ik verander de wereld van mensen al door gewoon mijn liefdevolle, zorgende zelfje te zijn en heel goed voor mijn cliënten en hun dappere, krachtige mantelzorgers te zorgen. Meer hoef ik niet ❤️
