We merken het op drie momenten in het schooljaar: vlak voor de grote vakantie, net na de grote vakantie en na oud en nieuw. Mensen gaan op zoek naar muziekdocenten.

Muziekdocent is een vrij beroep, iedereen mag zich zo noemen. En er zijn er heeeeel erg veel. Je hoeft niet meer naar een muziekschool, want zeg nou zelf: die zijn er nauwelijks meer. Je gaat dus eigenlijk naar een ondernemer. Iemand die handig inspeelt op de markt.

Zang- en gitaarles zijn ongelofelijk populair. Wij krijgen heel veel mensen in onze praktijk die al les hebben gehad van de buurman, oom, jongen verderop in de straat die voor een tientje les gaf. Er zijn aardig wat goede zangeressen in deze omgeving, die ook maar zangles zijn gaan geven. Want: hoe moeilijk kan het zijn?

Echter: je merkt op een gegeven moment dat de vooruitgang wat te wensen laat. De stap om van docent te wisselen blijkt groot, want je wil iemand die je aardig vindt niet afvallen. En laat me duidelijk zijn: dit is geen waarde-oordeel over personen, maar over vakkennis! Want muziekles geven is een VAK! Waar je doorgaans zeker vijf jaar voor studeert. Een jaar vooropleiding, want je komt zo goed als nooit gelijk in het eerste jaar terecht. En dan nog vier jaar HBO-onderwijs, stages lopen. Didactische vakken volgen en zelf muziek maken onder begeleiding. Het is een pittige opleiding!

Dingen die je verkeerd aangeleerd krijgt zijn retemoeiljk om er weer uit te trainen! Mocht je dus nu voor de keus staan welke muziekdocent je gaat kiezen, dan zijn hier wat tips:

1: Neem proeflessen bij verschillende, goed opgeleide, docenten.

2: Ga niet automatisch voor de goedkoopste aanbieder. Opleidingen en bijscholingen zijn duur. Aanbieders die erg goedkoop zijn, moeten alarmbellen doen rinkelen. Een normaal tarief voor een half uur prive muziekles ligt rond de € 25,- Als je tenminste een fatsoenlijk opgeleide docent treft.

3: Heb vragen tijdens je proefles. Bedenk van tevoren wat je leervraag is, ofwel: als je in die proefles meteen leert wat je wil leren, wat zou je dan kunnen na dat half uur?

4: Ga voor het goede gevoel. Heb je al wat geleerd, ben je al wat wijzer geworden na je proefles? Heb je het idee dat je docent weet waar hij/zij het over heeft? Heeft jouw docent goed naar jou geluisterd en is hij/zij op jouw vraag in gegaan? En heel belangrijk: ging je blij naar buiten na de les?

Heb je vragen? Voel je vrij om te mailen naar Petra voor zangvragen: petrahoning@gmail.com en naar Sebas Honing voor (bas)gitaarvragen: sebashoning@gmail.com

We staan je graag te woord. Kom ook vooral meedoen met onze zomercursus om te kijken of onze aanpak bij je past! Klik hier voor meer info.!

Hartelijke groet! Sebas en Petra.

Waarom kinderen niet naar Kinderen voor Kinderen zouden moeten luisteren.

Een van de belangrijkste dingen die we doen in de zangles is afstemmen wat je je voorstelt aan klank en wat er daadwerkelijk volgt. Zelfvertrouwen is daarbij een groot ding. Als je een lied hoort wat je mooi vindt, wil je dat graag ook zo doen. Gemiddelde mensen kunnen dat prima: als je geen beschadigingen rond je strottenhoofd hebt, of op je stembanden, is er geen reden waarom je fysiek gezien niet hetzelfde zou kunnen als George Michael of Beyonce. Het zijn je gedachtes daar omheen die je moet trainen en het vertrouwen bij jezelf vinden dat wat je je aan klank (die lekkere uithaal van Whitney Houston) voorneemt er ook daadwerkelijk uit komt.

De eerste paar keer gebeurt dat per ongeluk. Dan weet je in ieder geval dat die hoge noot er ook bij jou op zit. En dan ga je daarmee verder tot je op een gegeven moment gewoon zo kunt zingen en van tevoren weet dat het er goed uit komt.

Kinderen voor kinderen. Als je oude opnames met de hedendaagse opnames vergelijkt, hoor je wat bijzonders: kinderen zijn robotjes geworden. Er zit geen scheef gezongen nootje meer bij, want alles is volledig plat geautotuned.

Autotune is een systeem waarbij digitaal de toonhoogte aangepast kan worden. Je gaat er automatisch ook digitaal van klinken. Er is geen kind dat zo strak zuiver kan zingen als het gemiddelde KvK- of Junior Songfestivalkind.

Wat ik in mijn praktijk regelmatig tegenkom, zijn jonge pubers die met hun klank worstelen, omdat die gerobotiseerde stemmen van KvK en Junior Songfestival hun maatstaf geworden zijn. Ze vinden dat ze lelijk zingen, omdat ze met geen mogelijkheid akoestisch als een robot kunnen klinken.

Kinderstemmen mogen daar niet klinken als kinderstemmen. Want wij volwassenen wensen perfectie. Op school moeten goede punten gehaald worden. Huiswerk kost tegenwoordig drie uur, een halve schooldag extra, omdat volwassenen achter een bureau besluiten dat dat gezond is voor kinderen. Muziek heeft niks creatiefs meer, want meer dan een hapklaar coupletje en refreintje kunnen onze zaphersens niet meer aan.

Ook daarin moet je de oude KvK songs eens vergelijken met de platte, hapklare rommel die Tjeerd Oosterhuis ons voorschotelt. Daar wordt toch geen kind slimmer of creatiever van?

Dus: stuur je kind een beetje. Draai eens iets uit de oude doos. Laat je kinderen in de auto luisteren naar muzikale verhalen zoals Jip en Janneke, Fluitje van een cent, Alfred J Kwak, Het Oinkbeest. Frank Groothof heeft een aantal opera’s bewerkt, die zijn geniaal en voorzien van een heerlijke dosis humor waar de ouders ook blij van worden.

Neem een Kees!

Ik had een Kees. Lang geleden. Hij was een half jaar lang mijn vriendje. Totale mismatch. Dat wist ik al na drie dagen. In die tijd studeerde ik aan het conservatorium. Eens in de week had ik daar dramales en die les ben ik regelmatig binnengestormd. Kwaad over wat Kees dat weekend allemaal weer gezegd, gedaan en niet gedaan had. Die gast drukte echt AL mijn knopjes in.

In die tijd was ik ook al op zoek naar mijn levenslessen. En ik snapte maar al te goed dat – zolang hij mijn knopjes indrukte – ik daar dus nog wat van te leren had.

Een half jaar vechten. Vechten voor mijn plek, mijn grenzen – die door hem royaal overschreden werden. Die ik door hem royaal liet overschrijden. Tot mijn gevoel van eigenwaarde zo gegroeid was dat van de een op de andere dag mijn knopjes dood waren.

Het was voor mij in die tijd al heel duidelijk: dit had helemaal NIKS met Kees te maken. Kees was een hulpmiddel. Ik had wat met de vader van mijn oudste dochters uit te vechten. Een man met wie niks uit te vechten viel, omdat hij daartoe simpelweg de capaciteiten niet had. In zijn opvoeding was geen ruimte voor communicatie en conversatie. Mijn toenmalige schoonvader belde, schold me dan de huid vol en sloot af met: ‘en verder wil ik er NIKS over horen!!!’ En hing dan op.

Met zo’n opvoeding leer je geen nuttige zaken als het op communiceren aankomt. En zo zat ik dus met een megalading aan frustratie, boosheid over hoe hij me alleen met twee kinderen opgezadeld had en nog zo wat van die dingen.

Ik had een Kees nodig. Iemand die qua gedrag en knopjes indrukken exact mijn ex was. Met wie ik wel ruzie kon maken en al die pijn en frustratie een plek kon geven.

Dus zit je in een relatie, waarvan iedereen wel weet dat het eigenlijk niet goed voor je is. Bedenk dan dat je een Kees hebt. En geloof me, een Kees is ongelofelijk leerzaam en uiteindelijk goed voor je! Maak die ruzie. Vecht het uit! Want ga je naar je omgeving of je verstand luisteren en maak je het uit voor je knopjes gewoon niet meer ingedrukt worden door jouw Kees, dan krijg je zomaar een volgende Kees. Je moet je les leren en je eigenwaarde erkennen! Veel mensen hebben daar een Kees voor nodig en dat is prima!!

Wil je wat sneller je knopjes onklaar maken, zodat je je Kees veilig en zonder risico op een nieuwe Kees kunt verwijderen, ga dan even op je tijdlijn kijken wie je allereerste Kees was. Daar zit namelijk de angel. Het fundamentele gevoel wat Kees 1 je gegeven heeft. In mijn geval was dat dat ik waardeloos was, niks kon en dat alles wat mis ging mijn schuld was. Hoe zit dat voor jou? Zoek die angel. Scheelt een boel tijd.

Ik heb Kees regelmatig vervloekt. Maar ik kan nu alleen maar dankbaar zijn. Die knopjes zijn sindsdien namelijk onklaar. Mijn gevecht op dat vlak is over. En dat is toch een potje lekker!!