Je hebt me gevonden!

Ik ben Petra Honing. Zangeres en zangcoach in hart en nieren en mateloos geïnteresseerd in en geïnspireerd door mensen in ál hun facetten. Vrouw van gitarist Sebas Honing en mama van maar liefst vier dochters en één zoon. De prachtige foto helemaal bovenaan is gemaakt door mijn dochter Tessa.

Deze prachtige foto is gemaakt door Ad Akkermans.

Onze kerstsongs staan online!

Een van de belangrijkste dingen in mijn zangpraktijk is songwriten. Bij de een heb ik daar een groter aandeel in dan bij de ander, maar echt, iedereen kan een eigen song maken! Sebas is een briljant arrangeur, dus nadat we aan de piano je song geschreven hebben, maakt hij er een professioneel klinkend geheel van. Luister zelf maar:

 

Zangles geven is en blijft mijn grootste passie! Al spelend vogelen we uit wat je drijft en wat je belemmert. Belemmeringen werken we samen vakkundig weg, zodat je ook in je dagelijkse leven vrijer en speelser kan zijn. In het najaar van ’22 en het voorjaar van ’23 ben ik weer druk bezig met twee nieuwe opleidingen: IEMT en Blauwprint. Hier kun je meer over deze ontwikkelingen lezen.

Je kunt alles al. Tenzij je een beschadiging aan je stembanden hebt, is er geen enkele reden dat jij die ‘moeilijke noot’ niet kan halen. En zelfs met beschadiging is er nog heel veel mogelijk! We zoeken samen de ‘ruis op de lijn’ en zorgen dat je de vrijheid gaat voelen om te zingen zoals je bedoeld bent om te zingen.

Ben je op zoek naar een muziekdocent, dan zijn hier wat tips!

Zo klink ik als zangeres:

Je kunt me bereiken via petrahoning@gmail.com of via whatsapp op 06 22979735.

 

Huidige opleidingen:

Blauwprint – vanaf november ’22 bij Blauwprint.
Advanced IEMT – najaar ’23 bij Anne ten Brinke van Iemt-trainingen Nederland.

Gevolgde muziekopleidingen:

Fontys Conservatorium – zang klassiek
Complete Vocal Technique – Kopenhagen
EVTS/Universal Voice bij verschillende docenten

Relevante werkervaring voorafgaande aan onze muziekschool A Different Tune:

RICK – muziekschool Weert en omstreken.
Jeugdtheater Hofplein, verschillende locaties.
CKB Bergen op Zoom.
Centrum voor de Kunsten Roosendaal.
Muziekdocente brugklas en tweede klas VO Prinsentuin Oudenbosch.

Gevolgde opleidingen coaching:

Reguliere coaching via verschillende opleidingsinstituten en via Buurtbemiddeling Roosendaal.

Opleiding gevolgd bij Quantum Touch Nederland:
Quantum Touch level 1
Quantum Touch level 2
Quantum Allergy level 1
Quantum Allergy level 2
Self Created Health
Quantum Animals
Supercharging

Opleiding gevolgd bij Katinka Tchernova:
Thetahealing Basic DNA
Thetahealing Advanced DNA
Thetahealing Dig Deeper

Opleiding gevolgd bij Happynings Soundhealing:
Basiscursus klankschalen
Cursus klanksessies
Cursus klankmassage
Opleiding Energetic Soundtouch

Hypnose basiscursus – gevolgd bij Hypnoworld.

Opleiding tot klassiek homeopaat, ’20 gestart bij Fons vanden Berghe en vanaf ’21 vervolg bij Katja Schoot-Uiterkamp.

IEMT practitioner – september – december ’22.

Petra.

Ik ben nooit af…

… dus ik doe maar een dotje 🙂

Ik dacht toen ik startte met verdieping in het coachingsvak, dat ik nog wel even door moest studeren. Door moest met mijn eigen bagage, alvorens ik genoeg gerepareerd was om mensen verder te kunnen helpen. Dat was tien jaar geleden… De stapel diploma’s en certificaten is van het formaat van een flinke reader. Nog maar een opleiding, ter aanvulling van alles van daarvoor, want het is echt nog niet goed genoeg. Ik ben nog steeds niet af. Genezen. Klaar. Gerepareerd.

Ik zie dit inmiddels anders. KOPP-kind ben ik voor het leven. Trauma draag ik met me mee en gaandeweg ben ik mijn triggers beter gaan herkennen. Het afgelopen jaar stond in het teken van diep graven. De opleiding tot IEMT-practitioner was ook een behandeling. Beter gezegd, heel veel behandelingen. Het lezen over trauma, het duidelijk krijgen hoe PTSS werkt en doorwerkt, de herkenning die ik voelde bij het lezen van het boek Traumasporen van Bessel van der Kolk en het besef – alweer – dat het echt is wat ik voel en waar ik steeds weer op verschillende manieren tegenaan loop, hebben veel gedaan.

Sowieso zie ik dat al die opleidingen gaan over mij. Over het verwerken van mijn jeugd en een heel deel van mijn volwassen leven. En over het vinden van de zin in al die onzin.

Hoe leer je als kind verwerken als je nauwelijks mag bestaan? Als je een geheim moet bewaren. Als je de schaamte over de onmacht van je ouders kado krijgt en de jouwe maakt?

Hoe leer je grenzen voelen en houden en wensen formuleren als je als kind nauwelijks mag bestaan? Niet gehoord en zeker niet verstaan wordt?

Hoe is er zin te vinden in mensen die zo onmachtig zijn dat ze hun kinderen voor het leven beschadigen? Met de nadruk op onmacht. Niet onwil. Mijn ouders wilden. Echt. Elke ouder geeft wat hij/zij heeft en doet zijn/haar best met wat er tot beschikking is.

Ik ben nu 45 jaar. En nog niet af. Maar wel coach. En een verdomd goeie.

Want, been there, done that. Ik voel je. Ook al is jouw problematiek anders dan de mijne. Was jouw ouder anders beschadigd dan de mijne. Zijn jouw littekens op andere plekken dan de mijne.

Al die opleidingen hebben verschillende stukjes in mij geheeld. Ik heb heel veel gereedschap in mijn kist om mensen te helpen deeltjes te helen.

En elke keer als ik weer met iemand werk en er heling plaatsvindt, heel ik mee. Alles staat met alles in verbinding. In Lak’esh A La K’in – ik ben een andere jij.

Herken je dit, heb je een of beide ouders met psychische problematiek, dan ben je een KOPP-kind. Kind van Ouder(s) met Psychische Problematiek. De aandacht gaat vaak naar de zieke ouder en zeker een aantal jaar geleden, was er weinig aandacht voor de schade die dat bij kinderen aanrichtte. Wil je meer weten, of weten waar jij gehoord wordt en je verhaal kwijt kunt, neem dan even contact met me op.

petrahoning@gmail.com

Petra.

Verbinding!

Een week vol openbaringen.

Ik denk dat dit de absurdste week van mijn afgelopen jaren geweest is. Zes dagen achtereen Druk met een grote D. Drie kinderfeestjes – van mijn eigen kinderen wel te verstaan. Mijn werk als zangjuf. Een ochtend projectwerk. Twee volle dagen school. Twee gigs met een DJ. En als kers op de taart Dead Singers Society.

Tijdens de kinderfeestjes ontstond het idee ook vanuit mijn bedrijf kinderfeestjes te gaan organiseren. Kinderen zijn mijn ding. Leuke activiteiten verzinnen om die kids drie uur lekker bezig te houden is mijn ding. Ik heb dit jaar goed kunnen oefenen bij de stamtafels, waar ik mensen drie uur lang van activiteiten op heel uiteenlopende vlakken voorzag. Hierover dus later meer…

Tijdens de twee lesdagen vormde zich als vanzelf het beeld van hoe ik IEMT integreer in hoe ik mensen begeleid. Het is weer zo’n fantastisch middel om heel snel en heel effectief hele storende gedachtes onklaar te maken. Stel je voor dat je gewoon het podium op kunt lopen en je kunt concentreren op de lol die je zult hebben. Zonder ‘dat kan je niet’ of ‘oooohhhh, die hoge noot kan ik noooooit’ gedachtes die de baas willen zijn… Om maar een voorbeeld te noemen. Want dit werkt op alle verstorende gedachtes, tot en met PTSS toe. Heb je een allergie voor je baas, of voor iemand/een situatie? IEMT. Hoor je net als ik steeds in je hoofd: ‘ach, jij maakt toch nooit iets af?’ IEMT. Het heeft mij dit jaar in ieder geval ongelofelijk veel opgeleverd!!!

Tijdens de optredens met de DJ en de interactie met de mensen die er waren, voelde ik me zo op mijn plek! Heerlijk zingen, heerlijk dansen. Puur spel en plezier. En verbinding. Iets wat ik de laatste tijd echt op de verkeerde plek hoopte te vinden. Het was een openbaring. Klaar met geneuzel met mensen die niet mijn mensen zijn en echt – ECHT – alleen vanuit mijn pure passie werken. Ik ben duidelijk geen ambtenaar. Het werken met mensen op een open en vrije manier – zonder vooraf het kunstje ter afsluiting al vast te hebben staan – heb ik echt als kernwaarde. Creativiteit ontstaat op het moment. Het was heerlijk om dat weer eens bevestigd te krijgen voor mezelf. Soms moet je even heel hard van iets weglopen om ruimte te krijgen voor de belangrijke zaken in het leven.

En dan Dead Singers Society. En het besef dat zoveel mensen met ons mee willen doen. Een van mijn dingen uit mijn jeugd is ‘niet mee mogen doen’. Ik heb daar al meer over geschreven, soms heb je hardnekkige littekens. Op avonden zoals gisteren, waarop iedereen staat te shinen en plezier heeft. Speelt dat het een lieve lust is. En van elkaar geniet. Dat is Verbinding ten top. Muziek maak je samen. Iedereen mocht meedoen!

Dit is echt waar ik het voor doe! Een propvolle Jaxx. Saamhorigheid en verbinding.

Iedereen mag meedoen, want muziek maak je samen.

Dank jullie wel dat we samen zulke toffe dingen kunnen doen!!!

Leren, leren, leren!

Ik krijg van ouders van leerlingen nog wel eens het volgende berichtje:

‘Junior heeft het heel erg druk met school, examens, moet leren, dus hij/zij kan niet naar muziekles komen.’

Leren. Hoe zit dat eigenlijk?

Als je iets gaat leren, wil je dat nieuwe informatie vanuit de buitenste, bewuste laag van je hersenen, doorstroomt naar de volgende laag, waar de zaken liggen opgeslagen die je wat langer wilt bewaren.

Herinneringen liggen op meerdere plekken in de hersenen opgeslagen. Als je het handig aanpakt, zet je al die plekjes in om zo snel mogelijk je informatie in je geheugen te zetten. Je gebruikt je neocortex voor de kennis, de droge stof. Je hippocampus voor de context (topografie leren gaat veel makkelijker als je al eens een ritje naar zo’n stad gemaakt hebt). Je amygdala voor het emotionele gedeelte (toen ik aan het conservatorium studeerde, onthield ik elk mooi muziekstuk, omdat het me raakte). Het striatum is voor het bewegingsgeheugen. (een liedje waar je op de basisschool een dansje op geleerd hebt, zul je helemaal nooit meer vergeten).

Hoe vollediger je leert, op vrije scholen omschrijven ze het mooi: ‘met hoofd, hart en handen’, hoe makkelijker je de informatie opzuigt.

Helaas is ons schoolsysteem – op de vrije- en alternatievere scholen na – daar helaas niet op gebouwd. We willen prestaties, meetbare prestaties. Ik kom in mijn praktijk regelmatig (laat dat even op je inwerken) pubers tegen die serieuze burnoutklachten hebben.

Met een vol hoofd, waarbij door de omgeving alleen maar nadruk gelegd wordt op het kennisgeheugen, kun je nauwelijks nieuwe informatie opnemen. Laat staan ruimte overhouden voor echt belangrijke zaken, zoals gezonde grenzen leren voelen tussen jou en je omgeving. Je veilig en vrij voelen in het nemen van je eigen ruimte in het leven. Duidelijk leren voelen wat überhaupt je wensen in het leven zijn. En je vrij voelen in het uiten en najagen van die wensen.

In mijn beleving is dat kindermishandeling. We overschrijden chronisch de grenzen van onze kinderen, op een leeftijd waarop ze zelf nog niet bij machte zijn daar invloed op uit te oefenen. De jeugdzorg kan de aanvragen al een hele tijd niet aan. Want wat hebben we gedaan na de coronaperikelen? Niks. De doelen moeten gehaald worden, een jaar overdoen is falen. En over de hoeveelheid faalangstige kinderen en jongeren in mijn praktijk wil ik eigenlijk niet eens schrijven, want het is eerder regel dan uitzondering.

Waar zijn we ook alweer mee bezig? Wat willen we eigenlijk voor onze kinderen? Zijn wij – ouders – zo gedrild in het systeem van presteren en doordouwen tot we ver over onze grenzen zijn dat we niet meer voor onze kinderen op durven komen als het om school gaat? Iedereen kent meerdere mensen die ooit een burnout hadden. Dat vinden we normaal. Opkomen voor onze eigen ruimte en het aangeven van grenzen en wensen vinden we heel lastig en dus eigenlijk abnormaal. In mijn beleving heel gek, maar ja, ik ben dan ook artistiek 🙂

We hoeven er niet mee akkoord te gaan hè? Dat kinderen geen tijd meer overhouden voor lanterfanten, een activiteit die zo ongelofelijk belangrijk is, omdat in die tijd de overweldigende stroom aan prikkels verwerkt en afgevoerd kan worden. Als we als ouders massaal briefjes mee gaan geven dat Junior het huiswerk niet af heeft, omdat het schofterig veel is, dan kan dat systeem niet blijven.

Dus. Lieve ouders. Van wie ik zonder enige twijfel aanneem dat jullie heel graag het beste voor jullie kinderen willen.

Denk even aan wat belangrijk is, voor je ontspanning weg maakt om ruimte te maken voor leren. Denk nog een keertje na en voel wat voor jou kwaliteit van leven betekent. Zeker in deze tijd waarin ‘normaal’ eigenlijk een vaag begrip is. Er verandert zooooo veel. Wij zijn met zijn allen verantwoordelijk voor de richting van deze veranderingen.

Hoe zou jouw kind in een ideale situatie zijn/functioneren/bewegen/zich voelen?

Wil je hulp bij faalangst, voel je dan vrij om contact met me op te nemen! Samen maken we overzichtelijk wat nodig is om de faalangst aan te pakken en met wat praktische tips kun je thuis al heel wat stress verminderen! petrahoning@gmail.com

Kunst en Vliegwerk.

Eens in de week werk ik op de Stamtafel. Een plek waar mensen samen komen en in plaats van thuis tegen de muren op vliegen, in verbinding kunnen zijn met anderen, onder het genot van een bakkie koffie of thee. Ik voeg daar wat kunst aan toe, in de vorm van muziek en creativiteit. Deze week begon mijn stamtafel met het lied ‘Kunst en Vliegwerk’ van Herman van Veen.

‘Is het een kunst om iets te maken

Waarvan iedereen zegt ‘wat knap!

Of is het kunst als je iets maakt

Waar je zelf niets van snapt?’

Een van de vragen die ik in het gesprek dat daarop volgde stelde is: ‘wat doet kunst eigenlijk met je?’ Een van de antwoorden was: ‘Ik vind dat dan gewoon mooi.’ -‘Maar wat gebeurt er dan met je als je iets mooi vindt?’ -‘Niks, ik vind het dan gewoon mooi, meer niet.’ En de glimlach op haar gezicht werd breder. Die glimlach vertelde meer dan haar woorden.

In de C-tijd hebben we het massaal moeilijk gehad. Ik zal het nu even bij mijn eigen leven houden. De boel heeft in mijn huishouden behoorlijk onder spanning gestaan. Teveel op elkaars lip. Te weinig uitlaatklep. En omdat muziek ook mijn vak is, vergat ik soms hoe belangrijk het voor me is.

Toch is het steeds muziek geweest, wat me achter mijn muren vandaan getrokken heeft. Wat er met mij namelijk gebeurt als ik dingen moeilijk vind, is dat ik me terug ga trekken. Voor de sterrenbeeldliefhebbers: ik ben een kreeft met ascendant schorpioen. Ik heb een superzacht binnenkantje met een dubbel functionele, keiharde buitenkant. En ik kan knijpen 😉

Als ik me niet lekker in mijn ruimte voel, kruip ik dus weg achter dikke muren. Aan de buitenkant zie je er weinig van, maar ik ga zo ver weg dat ik zelf ook een beetje verdwijn. Kadootje van een mindere kindertijd, waar ik me in mijn eigen wereld prima kon vermaken, omdat de buitenwereld voor mij echt onbegrijpelijk hard was. Die wereld bestond uit boeken en muziek. Liefst tegelijk. Kunst maal twee. Maal drie als de boeken nog prachtig geillustreerd waren, ook.

Ook mijn relatie heeft de nodige spanningen gehad en elke keer dat ik dacht aan opgeven en weggaan, waren het de songs van mijn lief die me terug smeten naar onze gemeenschappelijke oorsprong. De plek waar wij begonnen zijn: muziek. En dan kon ik het weer voelen.

Dat is wat kunst doet. Wanneer je afgestompt bent door wat er om je heen allemaal gebeurt, maakt het je wakker. Het raakt je echt op zielsniveau. Het zet je eigen inspiratiemotor terug aan. Het wijst je op de magie in dit leven op deze prachtplaneet. Het haalt je uit de negativiteit en zet je in je creativiteit. Hoe vaak ben je als kind niet geinspireerd door iets wat je zag of hoorde. Ging je met je vrienden voetballen als je het EK of WK had gekeken. Ging je iets moois tekenen, omdat je iets had gezien wat iemand anders gemaakt had. Of in mijn geval, ging je net zo proberen te zingen als Barbra Streisand of Ian Gillan en net doen alsof je een van de karakters in je boeken was…

Zonder kunst is de wereld zo plat als een dubbeltje. Zonder kunst is de magie weg. Wat ben ik toch dankbaar dat kunst mijn wereld is. Mijn vak. Mijn passie. Mijn leven. En dat ik dat met zoveel mensen mag delen. Niet in de laatste plaats met mijn gezin, want die kinders van mij zijn stuk voor stuk kunstmakende creatievelingen.

Magie maak je zelf. Gewoon door te beginnen. Dat gaan we dus komende week doen op de Stamtafel. Onze eigen kunst maken. Gewoon met zooi 🙂 Want alles kan gelukkig kunst zijn!

Hoe vind je jouw muziekdocent?

We merken het op drie momenten in het schooljaar: vlak voor de grote vakantie, net na de grote vakantie en na oud en nieuw. Mensen gaan op zoek naar muziekdocenten.

Muziekdocent is een vrij beroep, iedereen mag zich zo noemen. En er zijn er heeeeel erg veel. Je hoeft niet meer naar een muziekschool, want zeg nou zelf: die zijn er nauwelijks meer. Je gaat dus eigenlijk naar een ondernemer. Iemand die handig inspeelt op de markt.

Zang- en gitaarles zijn ongelofelijk populair. Wij krijgen heel veel mensen in onze praktijk die al les hebben gehad van de buurman, oom, jongen verderop in de straat die voor een tientje les gaf. Er zijn aardig wat goede zangeressen in deze omgeving, die ook maar zangles zijn gaan geven. Want: hoe moeilijk kan het zijn?

Echter: je merkt op een gegeven moment dat de vooruitgang wat te wensen laat. De stap om van docent te wisselen blijkt groot, want je wil iemand die je aardig vindt niet afvallen. En laat me duidelijk zijn: dit is geen waarde-oordeel over personen, maar over vakkennis! Want muziekles geven is een VAK! Waar je doorgaans zeker vijf jaar voor studeert. Een jaar vooropleiding, want je komt zo goed als nooit gelijk in het eerste jaar terecht. En dan nog vier jaar HBO-onderwijs, stages lopen. Didactische vakken volgen en zelf muziek maken onder begeleiding. Het is een pittige opleiding!

Dingen die je verkeerd aangeleerd krijgt zijn retemoeiljk om er weer uit te trainen! Mocht je dus nu voor de keus staan welke muziekdocent je gaat kiezen, dan zijn hier wat tips:

1: Neem proeflessen bij verschillende, goed opgeleide, docenten.

2: Ga niet automatisch voor de goedkoopste aanbieder. Opleidingen en bijscholingen zijn duur. Aanbieders die erg goedkoop zijn, moeten alarmbellen doen rinkelen. Een normaal tarief voor een half uur prive muziekles ligt rond de € 25,- Als je tenminste een fatsoenlijk opgeleide docent treft.

3: Heb vragen tijdens je proefles. Bedenk van tevoren wat je leervraag is, ofwel: als je in die proefles meteen leert wat je wil leren, wat zou je dan kunnen na dat half uur?

4: Ga voor het goede gevoel. Heb je al wat geleerd, ben je al wat wijzer geworden na je proefles? Heb je het idee dat je docent weet waar hij/zij het over heeft? Heeft jouw docent goed naar jou geluisterd en is hij/zij op jouw vraag in gegaan? En heel belangrijk: ging je blij naar buiten na de les?

Heb je vragen? Voel je vrij om te mailen naar Petra voor zangvragen: petrahoning@gmail.com en naar Sebas Honing voor (bas)gitaarvragen: sebashoning@gmail.com

We staan je graag te woord. Kom ook vooral meedoen met onze zomercursus om te kijken of onze aanpak bij je past! Klik hier voor meer info.!

Hartelijke groet! Sebas en Petra.

Je moet meer PENG in je stem!

Je moet meer PENG in je stem.

Huh?

Ik hoorde dit bij mijn favoriete programma van het moment: Aria. Een soort Idols voor klassieke zangers en zangeressen. Heerlijk, even weer terug naar mijn conservatoriumgevoel, ik hou ervan.

Een van de zangers hangt een beetje onder de toon. Heel vals? Nee. Niet precies goed op de toon? Ja. Duidelijk.

Volgens Henk Poort, moest hij meer PENG in zijn stem. Of even naar de Albert Cuijp om eens goed te luisteren naar hoe marktkoopmannen geluid maken.

Het spijt me geweldig, maar als mijn zangdocent niet verder zou komen dan zulke tips, zou ik vertrekken. Dat mag ik zeggen na jarenlang zulke tips krijgen en niet verder komen. ‘Je moet je kieuwen gebruiken; je moet meer ruimte maken, je moet….’

Deze jongen moet niet meer PENG in zijn stem. Deze jongen moet leren welke posities van zijn strottenhoofd hij kan gebruiken voor het geluid dat hij kiest. Hij moet leren hoe hij zijn strotklepje kan gebruiken om de zeer noodzakelijke twang toe te passen, welke zijn toon zal opfrissen naar OP de noot, in plaats van er tegenaan. Zo kan hij met minder werken, meer zuiverheid en meer boventonen creeren, wat de grip op zijn volume ook nog eens versterkt.

Het kan zo simpel, maar dan moet je wel even weten hoe dat zit, daarbinnen.

Heb jij ook het idee dat je niet verder komt dan wat oefeningetjes en vage termen? Wil je ook gewoon weten wat je nou eigenlijk doet, zodat je het altijd en bewust kunt doen? Kom dan gratis en vrijblijvend een proefles nemen. Wellicht valt dan ineens het kwartje. Het kan namelijk echt heel simpel!

Mail petrahoning@gmail.com om gelijk een proefles af te spreken! Wees welkom!

Petra.

Waarom kinderen niet naar Kinderen voor Kinderen zouden moeten luisteren.

Waarom kinderen niet naar Kinderen voor Kinderen zouden moeten luisteren.

Een van de belangrijkste dingen die we doen in de zangles is afstemmen wat je je voorstelt aan klank en wat er daadwerkelijk volgt. Zelfvertrouwen is daarbij een groot ding. Als je een lied hoort wat je mooi vindt, wil je dat graag ook zo doen. Gemiddelde mensen kunnen dat prima: als je geen beschadigingen rond je strottenhoofd hebt, of op je stembanden, is er geen reden waarom je fysiek gezien niet hetzelfde zou kunnen als George Michael of Beyonce. Het zijn je gedachtes daar omheen die je moet trainen en het vertrouwen bij jezelf vinden dat wat je je aan klank (die lekkere uithaal van Whitney Houston) voorneemt er ook daadwerkelijk uit komt.

De eerste paar keer gebeurt dat per ongeluk. Dan weet je in ieder geval dat die hoge noot er ook bij jou op zit. En dan ga je daarmee verder tot je op een gegeven moment gewoon zo kunt zingen en van tevoren weet dat het er goed uit komt.

Kinderen voor kinderen. Als je oude opnames met de hedendaagse opnames vergelijkt, hoor je wat bijzonders: kinderen zijn robotjes geworden. Er zit geen scheef gezongen nootje meer bij, want alles is volledig plat geautotuned.

Autotune is een systeem waarbij digitaal de toonhoogte aangepast kan worden. Je gaat er automatisch ook digitaal van klinken. Er is geen kind dat zo strak zuiver kan zingen als het gemiddelde KvK- of Junior Songfestivalkind.

Wat ik in mijn praktijk regelmatig tegenkom, zijn jonge pubers die met hun klank worstelen, omdat die gerobotiseerde stemmen van KvK en Junior Songfestival hun maatstaf geworden zijn. Ze vinden dat ze lelijk zingen, omdat ze met geen mogelijkheid akoestisch als een robot kunnen klinken.

Kinderstemmen mogen daar niet klinken als kinderstemmen. Want wij volwassenen wensen perfectie. Op school moeten goede punten gehaald worden. Huiswerk kost tegenwoordig drie uur, een halve schooldag extra, omdat volwassenen achter een bureau besluiten dat dat gezond is voor kinderen. Muziek heeft niks creatiefs meer, want meer dan een hapklaar coupletje en refreintje kunnen onze zaphersens niet meer aan.

Ook daarin moet je de oude KvK songs eens vergelijken met de platte, hapklare rommel die Tjeerd Oosterhuis ons voorschotelt. Daar wordt toch geen kind slimmer of creatiever van?

Dus: stuur je kind een beetje. Draai eens iets uit de oude doos. Laat je kinderen in de auto luisteren naar muzikale verhalen zoals Jip en Janneke, Fluitje van een cent, Alfred J Kwak, Het Oinkbeest. Frank Groothof heeft een aantal opera’s bewerkt, die zijn geniaal en voorzien van een heerlijke dosis humor waar de ouders ook blij van worden.

Neem een Kees! (m/v)

Neem een Kees!

Ik had een Kees. Lang geleden. Hij was een half jaar lang mijn vriendje. Totale mismatch. Dat wist ik al na drie dagen. In die tijd studeerde ik aan het conservatorium. Eens in de week had ik daar dramales en die les ben ik regelmatig binnengestormd. Kwaad over wat Kees dat weekend allemaal weer gezegd, gedaan en niet gedaan had. Die gast drukte echt AL mijn knopjes in.

In die tijd was ik ook al op zoek naar mijn levenslessen. En ik snapte maar al te goed dat – zolang hij mijn knopjes indrukte – ik daar dus nog wat van te leren had.

Een half jaar vechten. Vechten voor mijn plek, mijn grenzen – die door hem royaal overschreden werden. Die ik door hem royaal liet overschrijden. Tot mijn gevoel van eigenwaarde zo gegroeid was dat van de een op de andere dag mijn knopjes dood waren.

Het was voor mij in die tijd al heel duidelijk: dit had helemaal NIKS met Kees te maken. Kees was een hulpmiddel. Ik had wat met de vader van mijn oudste dochters uit te vechten. Een man met wie niks uit te vechten viel, omdat hij daartoe simpelweg de capaciteiten niet had. In zijn opvoeding was geen ruimte voor communicatie en conversatie. Mijn toenmalige schoonvader belde, schold me dan de huid vol en sloot af met: ‘en verder wil ik er NIKS over horen!!!’ En hing dan op.

Met zo’n opvoeding leer je geen nuttige zaken als het op communiceren aankomt. En zo zat ik dus met een megalading aan frustratie, boosheid over hoe hij me alleen met twee kinderen opgezadeld had en nog zo wat van die dingen.

Ik had een Kees nodig. Iemand die qua gedrag en knopjes indrukken exact mijn ex was. Met wie ik wel ruzie kon maken en al die pijn en frustratie een plek kon geven.

Dus zit je in een relatie, waarvan iedereen wel weet dat het eigenlijk niet goed voor je is. Bedenk dan dat je een Kees hebt. En geloof me, een Kees is ongelofelijk leerzaam en uiteindelijk goed voor je! Maak die ruzie. Vecht het uit! Want ga je naar je omgeving of je verstand luisteren en maak je het uit voor je knopjes gewoon niet meer ingedrukt worden door jouw Kees, dan krijg je zomaar een volgende Kees. Je moet je les leren en je eigenwaarde erkennen! Veel mensen hebben daar een Kees voor nodig en dat is prima!!

Wil je wat sneller je knopjes onklaar maken, zodat je je Kees veilig en zonder risico op een nieuwe Kees kunt verwijderen, ga dan even op je tijdlijn kijken wie je allereerste Kees was. Daar zit namelijk de angel. Het fundamentele gevoel wat Kees 1 je gegeven heeft. In mijn geval was dat dat ik waardeloos was, niks kon en dat alles wat mis ging mijn schuld was. Hoe zit dat voor jou? Zoek die angel. Scheelt een boel tijd.

Ik heb Kees regelmatig vervloekt. Maar ik kan nu alleen maar dankbaar zijn. Die knopjes zijn sindsdien namelijk onklaar. Mijn gevecht op dat vlak is over. En dat is toch een potje lekker!!

Zou je dat wel doen?

Je kent dat wel. Je hebt een leuk idee, vind je zelf. Tot de reakties komen. ‘Zou je dat wel doen?’

Vroeger liet ik me ontmoedigen. Vooral door mijn ouders. Hun angst. Angst om anders te zijn. Er niet bij te horen. Angst om de nek uit te steken en angst voor financiële onzekerheid. Angst. Doen hoe het hoort, want anders…. Ja. Anders wat?

Clichés worden clichés omdat ze zo waar zijn dat ze als gegeven kunnen worden gesteld. Angst is een slechte raadgever. Je kent ‘m wel.

Want wat ik in de korte tijd dat ik dit leven leef al wel geleerd heb is dat alles wat in een flow gebeurt lukt. Het was voor mij al zo lang als ik me herinner geen optie om niet te zingen. Zingen moest en moet. Ik word gelukkig als ik zing en met muziek bezig ben. Ik word ongelofelijk gelukkig als ik in mijn zangpraktijk weer wonderen zie gebeuren. Zingen en muziek IS mijn flow. Geen wonder dat ik een goedlopende zangpraktijk heb.

Ik ben wel altijd aan het zoeken geweest naar ‘iets erbij’. Ik wist niet zo goed wat ‘iets’ was, dus ik ben maar ergens begonnen. Opleiding hier, opleiding daar. In de afgelopen vijf jaar heeft dat vooral te maken gehad met spirituele zaken en opleidingen en NLP. Al die zijpaden leidden altijd naar mijn zangpraktijk. Daar was en is mijn flow. Ik merk aan de stroom klanten dat in mijn Klankverwennerij ook flow zit. Ik voel het ook.

NLP wordt ook in het zakenleven uitgebreid ingezet. Ik ben nu aangekomen bij het fenomeen ‘modelleren’. Laat ik voorop stellen dat het zakenleven mij niet trekt. Targets, hoge bedragen, risico’s. Het zegt me niks en ik heb ook de associatie dat mensen en gevoel er in die wereld niet toe doen. Geld wel. Leuk om daar nog wat zelfonderzoek op los te laten.

Ik ben voor alles een gevoelig, artistiek mens. Maar dat modelleren deed ik al heel lang. Ik luisterde naar zangers en zangeressen die ik tof vond en ik ging imiteren. Wat gebeurt er, hoe werkt dat en hoe klinkt het. Wat vind ik mooi en hoe wil ik klinken? En terug: als ik zo klink als…; hoe voelt dat dan in mijn lichaam? En later: hoe kan ik dit vertalen zodat mijn leerlingen het ook gaan snappen. Bij modelleren ga je kijken en luisteren naar iemand die wat jij zou willen al doet, heeft, is. Je hoeft het wiel niet uit te vinden, je hoeft het alleen maar zo aan te passen dat het wiel bij jou gaat passen. Maar een wiel is een wiel.

Ik realiseerde me deze week – eind augustus 2019 – dat ik de angststem kwijt ben. Pas geleden zag ik een toffe aktie op internet: een stichting had fruitbomen opgekocht, omdat ze anders in de shredder zouden verdwijnen. Ik heb samen met wat andere wens-boomouders een stel bomen gekocht en ik heb ze in de tuin gezet. Ik ga er van uit dat we komend jaar of het jaar erna fruit hebben. Zo niet, dan heb ik plezier gehad met het idee bomen van de shredder te redden. Ik zie alleen maar winst. Ik heb een paprikaklokhuisje in een potje aarde gedaan. Nu groeien er paprikaplantjes. Best veel. Ik zie wel waar het heen gaat. Mijn kinderen geven de plantjes water en ze zien dat uit zo’n klokhuisje paprikaplantjes groeien. Ik zie alleen maar winst.

Niet iedereen kijkt zo. Want de fruitbomen zijn in het verkeerde seizoen hier gekomen. Er is wat twijfel over de juiste plek qua zon en de juiste afstand van elkaar. Ze hebben in de koeling gestaan, waardoor hun beleving van de seizoenen niet meer klopt. De paprikaplanten hadden in het voorjaar geplant moeten worden, want ze hebben meer warmte nodig dan er de komende tijd is. Ze worden groot. Dus dat past vast nooit op de vensterbank.

Kijk. Mij maakt het allemaal niet uit. Ik begin. Net zoals ik ‘even’ auditie ging doen bij het toenmalig Brabants Conservatorium, met als gevolg mijn huidige goedlopende praktijk. Is er flow, kan ik mijn energie die kant op houden, dan komt er fruit. Letterlijk en figuurlijk. Waar vroeger al mijn planten dood gingen, omdat ik ook de overtuiging had dat bij mij planten dood gingen, heb ik inmiddels de overtuiging dat ALLES wat ik doe, omdat ik het WIL, lukt. De planten die ik heb ontploffen van groenigheid en ook planten die niet bloeien, krijgen bij mij bloemetjes.

Mijn vraag wanneer ik ergens mee start is nooit of het gaat lukken, maar of ik de gevolgen van het succes van wat ik doe kan combineren met alles wat nu al aan het lukken is. Soms ben ik overenthousiast en dan begin ik aan teveel. Waardoor er gelukkig ook dingen geen fruit krijgen.

Aan het gegeven dat er maar 24 uur in een dag zitten kan zelfs ik niks doen.

Ik lieg, jij liegt, wij liegen.


Viavia kwam na mijn vorige blog het berichtje van mijn moeder: Het blog staat vol leugens en ik moet onderhand eens uit de rancune en de slachtofferrol.

Die vind ik het analyseren waard. Schrijf ik uit rancune? Voel ik me een slachtoffer?

Ik wil namelijk graag zuiver zijn. Zuiver qua intentie. Eerlijk over mijn motieven. Eerlijk over mijn beleving van zaken.

Eerlijk en zuiver zijn leverde mij als kind straf op. Dan was ik lastig. Ik las onlangs een artikeltje over ‘het strafbankje’. Dat als je een peuter op het strafbankje zet op de Nanny Jo manier, zo’n kind dat ervaart als fysieke pijn.

Ik mocht als ik te ‘lastig’ was gewoon niet meer komen. Soort strafbankje + Dan kon mijn moeder het even ‘niet aan’. Dan zat ik met Sinterklaas in mijn uppie thuis de mand kadootjes die ik dan wel kreeg uit te pakken. Mijn broertje was bij mijn moeder Sinterklaas aan het vieren.

Neem ik als ik dat benoem een slachtofferrol aan, of is het een constatering van het gegeven dat mijn moeder keihard strafte met de grootste straf die je een kind kunt geven: niet meer welkom zijn. En presenteer ik mezelf als slachtoffer als ik erken dat zo’n straf – die in mijn jeugd gangbaar was – een enorme stempel op je persoonlijkhed en capaciteit om je aan bijvoorbeeld je partner te hechten drukt?

Ik ervaar zelf het benoemen ervan uitsluitend als dat. Het benoemen en erkennen van dat stuk van jezelf. Als je zo opgroeit is het namelijk ook niet meer dan dat: gewoon jouw werkelijkheid. Daar vind je als kind helemaal niks van. Dat is gewoon zo.

Nog maar even geleden stond ik huilend voor Sebas te vertellen dat ik nu – na bijna elf jaar samen – eindelijk heel voorzichtig ga geloven dat hij me niet weg zal sturen. Ik heb tien jaar nodig om dingen te geloven.

Laten we voor de volledigheid eerst het fenomeen ‘waarheid’ eens onder de loep nemen: Als je een ongeluk ziet gebeuren mag je een verklaring afleggen. Het hele bijzondere is dat als er vijf getuigen zijn, er vijf verschillende verhalen zullen staan. Bij iedereen zullen andere details opvallen.

Tijdens het schrijven van dit blogje – waar ik alweer heilige huisjes omver haal – gaat vanzelfsprekend mijn moeders tegenwoord door mijn hoofd. Dat gaat vergezeld van een man van 120 kilo die op mijn borstkas staat. Ik laat ‘m staan tot hij door krijgt dat hij er niet meer hoeft te staan. Verschil met eerder – toen ik nog mijn mond hield uit angst voor de represailles – is dat ik inmiddels donders goed weet dat iedereen zijn eigen waarheid heeft.

Iedereen heeft afweermechanismes. Die van mij is wantrouwen en keihard van me afbijten. Het zet af en toe nog op. Goddank heb ik een man die me kent, die mij even hele droge feedback geeft over het patroontje waar ik af en toe in schiet als het leven me bij de strot grijpt. Voor de geïnteresseerden: last van, druk op, irritatie rond je strot heeft met je vijfde chakra te maken: het chakra dat staat voor communicatie, jouw waarheid durven en mogen spreken, zeggen wat je te zeggen hebt ZONDER represailles. Als je last hebt van je keel – op wat voor wijze ook – is de vraag die je jezelf kunt stellen: wat zou ik zeggen als ik in mijn boodschap totaal VRIJ zou zijn? Met niemand die iets vindt van wat ik zeg, maar het gewoon accepteert als MIJN waarheid.

Ik heb veel inzicht gekregen toen ik nog niet lang geleden bij een NLP-coach een karaktertest volgens het model van Reich deed. Het maakte wederom ‘echt’ dat ik niet in een veilige omgeving ben opgegroeid. Zonder oordeel, want ik zie mijn moeders kant van het geheel wel degelijk. Hier lees je er meer over.

Ik heb het niet nodig om mijn moeders waarheid te ontkennen om die van mij te laten bestaan. Zij stond aan de andere kant en ze zal me echt niet voor niks steeds weggestuurd hebben. Het is niet leuk als je steeds door je dochter op van alles gewezen wordt, waar je niet over na wil denken. Het is niet leuk als het leven bestaat uit angstige situaties die je dochter nog eens prima weet uit te vergroten.

Geef ik mijn ouders de schuld van mijn ‘slechte’ leven? Nee, ik denk oprecht van niet. Ik heb niet eens een slecht leven. En hoewel ik nu ten volste benoem dat ik beschadigd ben, betekent dat niet dat ik vol rancune zit, of mijn gram wil halen. Mijn vader heb ik nergens genoemd: ook hij is een bijzondere man. Die onlangs in een goed gesprek aangaf dat hij het niet handig heeft gedaan. Hij erkende mij. Hij erkende mijn pijn. En dat maakt alle verschil.

Ik wil aan iedereen in vergelijkbare situaties aangeven dat het belangrijk is voor je eigen plaatsing en verwerking van een onveilige jeugd, dat het benoemd wordt. Het bestaat. Zonder oordeel, of toewijzing van schuld. Je moet zelf de zooi opruimen, maar in mijn geval is dat heel best aan het lukken. En grijpen mijn spoken me onverhoopt wel rond de strot, dan kan ik inmiddels heel goed voelen wat het met me doet. Volgens mijn eigen formule uit het vorige blog. Voor mij werkt ‘ie. Pas ‘m aan naar eigen wens en neem je gevoelens en je pijn serieus, zodat je er wat mee kunt. Ontkennen is zinloos. Niemand heeft schuld aan zo’n verdrietige situatie, maar je hoeft jezelf niet te ontkennen uit loyaliteit naar je ouder(s). Jij bent echt, jouw beschadigde kant kan alleen helen als ‘ie gezien en verzorgd wordt. Hoe verzorg je je beschadigde kant?

Een mooie manier is dit: ga lekker zitten. Voel gewoon even wat je voelt. Welke delen van je lichaam voel je tegen de stoel of bank aan drukken? Voel je ergens spanning? Kun je door die spieren even aan te spannen wat meer ontspannen? Zo niet, ook prima. Alles is prima.

Doe je ogen dicht en zoek een situatie op waar je als kind bent. Gewoon wat het eerste in je opkomt. Ga in je huidige vorm naar dat kind toe en begin een gesprekje. Wat zou je dat kind voor raad geven? Stel dat jij voor even de ouderrol zou kunnen aannemen, wat heeft dat kind van jou nodig? Een knuffel, liefde, erkenning? Kun je je kind-zelf dat geven? Je hoeft daarvoor niks meer te doen dan het je voorstellen. Kun je aan je kind-zelf toegeven dat je tekort bent gekomen? En vertellen dat het allemaal goed zal komen, omdat je gaat leren hoe je zelf je tekorten aan kunt vullen? Zo krachtig ben je namelijk. Lees die zin nog eens. Jij bent krachtig.

Geef jezelf wanneer je weer terug komt in het nu een compliment: je bent er nog. Je leest dit, dus je bent bezig met helen. Je hebt alle reden om trots te zijn op jezelf, want je hebt aardig wat obstakels overwonnen!

En mam, dikke kans dat je ook dit leest: ga er eens voor zitten. Voel wat het lezen van dit blog met je doet en probeer daarin eens voorbij je boosheid te gaan. Voel hoeveel pijn het doet dat het zo gelopen is, want we missen allebei veel. Volg gewoon de stappen uit het vorige blog en heel jezelf. Zonder oordeel.