Maand: juni 2019

Viavia kwam na mijn vorige blog het berichtje van mijn moeder: Het blog staat vol leugens en ik moet onderhand eens uit de rancune en de slachtofferrol.

Die vind ik het analyseren waard. Schrijf ik uit rancune? Voel ik me een slachtoffer?

Ik wil namelijk graag zuiver zijn. Zuiver qua intentie. Eerlijk over mijn motieven. Eerlijk over mijn beleving van zaken.

Eerlijk en zuiver zijn leverde mij als kind straf op. Dan was ik lastig. Ik las onlangs een artikeltje over ‘het strafbankje’. Dat als je een peuter op het strafbankje zet op de Nanny Jo manier, zo’n kind dat ervaart als fysieke pijn.

Ik mocht als ik te ‘lastig’ was gewoon niet meer komen. Soort strafbankje + Dan kon mijn moeder het even ‘niet aan’. Dan zat ik met Sinterklaas in mijn uppie thuis de mand kadootjes die ik dan wel kreeg uit te pakken. Mijn broertje was bij mijn moeder Sinterklaas aan het vieren.

Neem ik als ik dat benoem een slachtofferrol aan, of is het een constatering van het gegeven dat mijn moeder keihard strafte met de grootste straf die je een kind kunt geven: niet meer welkom zijn. En presenteer ik mezelf als slachtoffer als ik erken dat zo’n straf – die in mijn jeugd gangbaar was – een enorme stempel op je persoonlijkhed en capaciteit om je aan bijvoorbeeld je partner te hechten drukt?

Ik ervaar zelf het benoemen ervan uitsluitend als dat. Het benoemen en erkennen van dat stuk van jezelf. Als je zo opgroeit is het namelijk ook niet meer dan dat: gewoon jouw werkelijkheid. Daar vind je als kind helemaal niks van. Dat is gewoon zo.

Nog maar even geleden stond ik huilend voor Sebas te vertellen dat ik nu – na bijna elf jaar samen – eindelijk heel voorzichtig ga geloven dat hij me niet weg zal sturen. Ik heb tien jaar nodig om dingen te geloven.

Laten we voor de volledigheid eerst het fenomeen ‘waarheid’ eens onder de loep nemen: Als je een ongeluk ziet gebeuren mag je een verklaring afleggen. Het hele bijzondere is dat als er vijf getuigen zijn, er vijf verschillende verhalen zullen staan. Bij iedereen zullen andere details opvallen.

Tijdens het schrijven van dit blogje – waar ik alweer heilige huisjes omver haal – gaat vanzelfsprekend mijn moeders tegenwoord door mijn hoofd. Dat gaat vergezeld van een man van 120 kilo die op mijn borstkas staat. Ik laat ‘m staan tot hij door krijgt dat hij er niet meer hoeft te staan. Verschil met eerder – toen ik nog mijn mond hield uit angst voor de represailles – is dat ik inmiddels donders goed weet dat iedereen zijn eigen waarheid heeft.

Iedereen heeft afweermechanismes. Die van mij is wantrouwen en keihard van me afbijten. Het zet af en toe nog op. Goddank heb ik een man die me kent, die mij even hele droge feedback geeft over het patroontje waar ik af en toe in schiet als het leven me bij de strot grijpt. Voor de geïnteresseerden: last van, druk op, irritatie rond je strot heeft met je vijfde chakra te maken: het chakra dat staat voor communicatie, jouw waarheid durven en mogen spreken, zeggen wat je te zeggen hebt ZONDER represailles. Als je last hebt van je keel – op wat voor wijze ook – is de vraag die je jezelf kunt stellen: wat zou ik zeggen als ik in mijn boodschap totaal VRIJ zou zijn? Met niemand die iets vindt van wat ik zeg, maar het gewoon accepteert als MIJN waarheid.

Ik heb veel inzicht gekregen toen ik nog niet lang geleden bij een NLP-coach een karaktertest volgens het model van Reich deed. Het maakte wederom ‘echt’ dat ik niet in een veilige omgeving ben opgegroeid. Zonder oordeel, want ik zie mijn moeders kant van het geheel wel degelijk. Hier lees je er meer over.

Ik heb het niet nodig om mijn moeders waarheid te ontkennen om die van mij te laten bestaan. Zij stond aan de andere kant en ze zal me echt niet voor niks steeds weggestuurd hebben. Het is niet leuk als je steeds door je dochter op van alles gewezen wordt, waar je niet over na wil denken. Het is niet leuk als het leven bestaat uit angstige situaties die je dochter nog eens prima weet uit te vergroten.

Geef ik mijn ouders de schuld van mijn ‘slechte’ leven? Nee, ik denk oprecht van niet. Ik heb niet eens een slecht leven. En hoewel ik nu ten volste benoem dat ik beschadigd ben, betekent dat niet dat ik vol rancune zit, of mijn gram wil halen. Mijn vader heb ik nergens genoemd: ook hij is een bijzondere man. Die onlangs in een goed gesprek aangaf dat hij het niet handig heeft gedaan. Hij erkende mij. Hij erkende mijn pijn. En dat maakt alle verschil.

Ik wil aan iedereen in vergelijkbare situaties aangeven dat het belangrijk is voor je eigen plaatsing en verwerking van een onveilige jeugd, dat het benoemd wordt. Het bestaat. Zonder oordeel, of toewijzing van schuld. Je moet zelf de zooi opruimen, maar in mijn geval is dat heel best aan het lukken. En grijpen mijn spoken me onverhoopt wel rond de strot, dan kan ik inmiddels heel goed voelen wat het met me doet. Volgens mijn eigen formule uit het vorige blog. Voor mij werkt ‘ie. Pas ‘m aan naar eigen wens en neem je gevoelens en je pijn serieus, zodat je er wat mee kunt. Ontkennen is zinloos. Niemand heeft schuld aan zo’n verdrietige situatie, maar je hoeft jezelf niet te ontkennen uit loyaliteit naar je ouder(s). Jij bent echt, jouw beschadigde kant kan alleen helen als ‘ie gezien en verzorgd wordt. Hoe verzorg je je beschadigde kant?

Een mooie manier is dit: ga lekker zitten. Voel gewoon even wat je voelt. Welke delen van je lichaam voel je tegen de stoel of bank aan drukken? Voel je ergens spanning? Kun je door die spieren even aan te spannen wat meer ontspannen? Zo niet, ook prima. Alles is prima.

Doe je ogen dicht en zoek een situatie op waar je als kind bent. Gewoon wat het eerste in je opkomt. Ga in je huidige vorm naar dat kind toe en begin een gesprekje. Wat zou je dat kind voor raad geven? Stel dat jij voor even de ouderrol zou kunnen aannemen, wat heeft dat kind van jou nodig? Een knuffel, liefde, erkenning? Kun je je kind-zelf dat geven? Je hoeft daarvoor niks meer te doen dan het je voorstellen. Kun je aan je kind-zelf toegeven dat je tekort bent gekomen? En vertellen dat het allemaal goed zal komen, omdat je gaat leren hoe je zelf je tekorten aan kunt vullen? Zo krachtig ben je namelijk. Lees die zin nog eens. Jij bent krachtig.

Geef jezelf wanneer je weer terug komt in het nu een compliment: je bent er nog. Je leest dit, dus je bent bezig met helen. Je hebt alle reden om trots te zijn op jezelf, want je hebt aardig wat obstakels overwonnen!

En mam, dikke kans dat je ook dit leest: ga er eens voor zitten. Voel wat het lezen van dit blog met je doet en probeer daarin eens voorbij je boosheid te gaan. Voel hoeveel pijn het doet dat het zo gelopen is, want we missen allebei veel. Volg gewoon de stappen uit het vorige blog en heel jezelf. Zonder oordeel.

Ik hou ervan, van die quotes op facebook van spirituele pagina’s. Ik voel me er blij door, omdat ik weer even herinnerd word aan de magie in dit leven.

Veel van die quotes gaan over ‘voor jezelf kiezen’, ‘je eigen pad volgen’ en een hele mooie: ‘loslaten’! Nergens lees ik bij zo’n quote ooit hoe je dat dan doet.

Laat me je dus even helpen.

Om te beginnen zijn mensen vrij complex. Hoe meer antwoorden je vindt, hoe meer vragen er komen. Never a dull moment. Wel paniek soms. Want het leven zit vol triggers. Mensen die op zoek gaan naar het waarom van dingen doen dit niet voor niks. Daar zit geregeld leed achter. De grote lessen in het leven leer je namelijk doorgaans door heftige ervaringen, waarvan je de winst zeker niet direct inziet.

En daar hebben we een leuke. Want laten we even een klein mind-oefeningetje doen.

Stel nou dat ALLES in en aan jou er voor gemaakt is VOOR jou. Om je te beschermen, in leven te houden, veilig te houden. Lees het nog een keer. Dus die buikgriep die je pas had was er VOOR jou.

Als je vanuit dat punt gaat denken en kijken: Waar was die griep dan goed voor? Had je het heel druk, was je bezig met verplichtingen die je eigenlijk niet zo heel graag aan wilde gaan? Had je het even nodig om stil gezet te worden misschien?

Wat zie je als je andere ‘negatieve’ gebeurtenissen op die manier bekijkt? Ik zal een voorbeeld geven uit mijn eigen leven. Mijn moeder heeft het contact met mijn gezin verbroken, twee jaar geleden. Op dat moment was ik woest, gekwetst, vol ongeloof over hoe ze ook haar kleinkinderen – en dus alweer mij – zomaar aan de kant schoof. Zoiets doet een moeder/oma niet. Dat is althans mijn overtuiging.

Toen de pijn uitgeraasd was (hoe, daar kom ik zo op) kwam er iets anders. Het kadootje. Het punt waarop het contact verbroken werd, had namelijk een aanloop. Een aanloop van ongeveer 35 jaar. 35 jaar op eieren lopen voor iemand die mij nooit leuk vond. Nooit goed vond. Nooit vond dat wat ik deed ‘hoorde’. Tegen anderen opschepte over de muziek die ik maakte, terwijl ze de cd die ik maakte nog nooit gehoord had.

Ik was haar trigger. En dus in al die jaren in haar ogen altijd ‘de schuld van’. Da’s best een ding als je een jaar of tien bent. En als volkomen normaal ziet, want zo was het altijd.

Ineens was die druk weg. Natuurlijk was ik in mijn volwassen leven vrijer dan in mijn jeugd. Ik heb letterlijk en figuurlijk gevochten om gezien en gehoord te worden. Mezelf te zijn en mijn eigen grond te veroveren. Mijn leven nu is helemaal mijn keus en ik kies elke dag opnieuw hoe mijn leven loopt. Ik voel grip.

De prijs van contact met mijn moeder was ongelofelijk hoog. Uiteindelijk heeft ze me dus – hoe sneu ook, want mijn kinderen hebben die oma nu niet – een kadootje gegeven. Ik ben er vrijer en blijer van geworden.

Pijn: je kunt er een hele tijd voor weglopen, maar het haalt je altijd in. Hoe loop je er niet voor weg? Hoe kom je op het punt dat triggers geen triggers meer zijn?

Allereerst door stil te blijven staan. Een trigger is een moment waarop je vol in je angst/paniek/vluchtgevoel gegooid wordt. Dat kan door een opmerking, een beeld, een ervaring zijn. Een trigger werpt je meestal terug in de tijd. Het is niet perse dat punt in het nu dat zo pijnlijk is, maar een ervaring in je kinderjaren die dezelfde smaak had.

Stap 1: Stil blijven staan (of ga even op de bank zitten of een stuk wandelen) bij die razende gedachtes en jezelf vragen wanneer het vroegste moment was dat je je dat gevoel kunt herinneren. En echt, die storm in je hoofd gaat liggen als je het gewoon maar even laat zijn, zonder er wat van te vinden.

Stap 2: Voel het gewoon even. Je gaat niet dood van verdriet. Je gaat niet dood van paniek. En het duurt geen uren. Sterker. Doorgaans wordt je hoofd binnen vijf minuten een stuk helderder. In het gunstige geval herinner je je waar je dit gevoel van kent. Je realiseert je dat je nu ouder bent dan toen.

Stap 3: Doe je ogen dicht en adem (lekker met je handen erop) naar de plek waar je in je lichaam de onrust voelt. Je gaat in gedachten naar je kind-ik toe en hebt een gesprekje. Je kunt vertellen hoe je nu op die situatie kijkt. Je kunt je kind-ik raad geven. Een knuffel. Wat voor jou fijn voelt.

Stap 4: Laat het gewoon even bezinken. Ben lief voor jezelf.

Ja, je wordt nog een keer getriggerd. Tien keer. Honderd. Maar nu heb je een handvat. Ga elke keer weer op zoek naar de kadootjes, echt, op een gegeven moment word je er steeds handiger in.

Dit is loslaten. De pijn zien voor wat het is: een signaal dat je ooit iets tekort bent gekomen wat jou pijn bezorgd heeft, welke nu doorgalmt op momenten die je herinneren aan toen.

Pijn is zo groot als jouw associatie ermee. Loop je ervoor weg, stop je het weg en weiger je het te zien, dan wordt het gigantisch. Beangstigend. Een manier van je systeem om jou te behoeden voor diezelfde situatie. Want dat systeem maakt geen onderscheid tussen vluchten voor een ervaring of vluchten voor een wild dier in de oertijd, wat jouw leven bedreigde. Gevaar is gevaar en als pijn voelen voor jou gevaar betekent, gaat je systeem voor jou in de bres!

Wat lief van jou, dat je jezelf zo probeert te beschermen. Door bovenstaand stappenplan door te gaan, geef je jezelf, jouw hele systeem toestemming dit beschermingsmechaniek stop te zetten.

En kom je er zelf niet uit, dan zoek je iemand die je in dit proces begeleidt. Die samen met jou al die triggers van hun taak kan ontslaan. Zodat je de kadootjes vindt.

Als je met je vingers kon knippen en alles zou exact zo zijn als je het wenst, hoe zou dat er dan uit zien?

Nee, geen maar. Alles is mogelijk. Geld is geen probleem. Tijd is er volop. Iedereen accepteert wat de verandering zou zijn.

Hoe ziet dat er uit?

Kijk. Je gewenste toekomst moet ergens beginnen. Nu bijvoorbeeld.

Hoe?

Nou, door te beginnen met je voor te stellen hoe het zou zijn. Als alles mogelijk zou zijn.

Als je dat beeld een beetje in je systeem hebt, ga je eens kijken wat als eerste te realiseren zou zijn aan dat plaatje.

Ik zal een voorbeeld geven: ik werkte tien jaar geleden op de laatste muziekschool waar ik in dienst was voor ik helemaal voor mijn eigen bedrijf ging. Ik gaf daar vier uur per week zangles en de hoeveelheid stress die die baan me opleverde was, zeker vergeleken met wat ik daarnaast voor A Different Tune deed, enorm.

In die tijd had ik ook zodanig veel last van mijn rug dat ik me aangemeld had voor een 8-weekse training op het Spine & Joint Center. 8 weken lang, twee ochtenden in de week trainen en les krijgen in hoe om te gaan met mezelf. Bij de intake zat ook een psychologe. Na het doorspreken van mijn dagelijks leven, waar ook mijn laatste vier uurtjes vaste baan ter sprake kwam, stelde ze me de vraag:

‘Is het mogelijk om daar weg te gaan?’

Het was simpelweg nog niet in me opgekomen.

Ik zorg al vanaf mijn veertiende voor mezelf namelijk. Ik heb ouders met weinig talent voor ouderschap en ik vond dat in die tijd prima, want ik had veel vrijheid. En veel verantwoordelijkheid.

Dus toen ik groot werd en in mijn uppie ook nog even tijdens mijn conservatoriumstudie mijn twee oudste dochters grootbracht, was het niet meer dan normaal dat ik ALLES deed. Ook toen Sebas hier kwam wonen. Want veel verantwoordelijkheden op je schouders nemen mag zwaar zijn, het geeft ook een gevoel van controle en grip op je leven.

En rugpijn.

Soms moet iemand even heel nuchter tegen je zeggen: ‘Is het mogelijk om ….. NIET te doen?’ ‘Is het mogelijk om iemand jou te laten helpen?’ In mijn geval dus om Sebas die vier uurtjes te gaan laten werken, zodat ik het niet meer hoefde.

JA! Natuurlijk was dat mogelijk! ALLES is mogelijk! Je moet het alleen even bedenken.

Dus mocht je dit verhaaltje tegenkomen, ga dan (zometeen, straks, vanavond) eens even lekker zitten en fantaseren zoals je deed toen je kind was. Toen alles nog mogelijk was. Als er gedachten voorbij komen die je zo’n heerlijk kriebeltje in je buik geven. Zo’n enthousiast kriebeltje, dan is DAT je leidraad. Angst en ‘ja maar’ horen niet thuis in dit spel. Angst is een slechte raadgever. Alleen ware woorden worden een gezegde. Dus volg je kriebeltje. Zet een stap tegelijk. En denk buiten je vertrouwde cirkeltje. En kom je er niet uit, laat iemand even meedenken.