Troepterroristen.
Vandaag is de tweeling twee jaar oud! Wat een mijlpaal! Vanaf het moment dat ik die twee op de echo zag verschijnen dacht ik: ‘okee, als we die eerste twee jaar gehad hebben, dan wordt het echt leuk. Dan zitten er handvaten op, dan hebben we een goed ritme, dan is alles een soort van overzichtelijk.’
Het is bijna gelukt. We hebben het overleefd. En bij tijd en wijle is dat echt hoe het was. Gewoon een stap tegelijk. Sebas en ik hebben echt elkaars slechtste kanten gezien, want met zoveel chaos, krijsende minimensen, slaapgebrek, nul tijd voor jezelf en in de tijd voor jezelf alleen maar het grootste deel van je energie bij het luisteren of ze echt wel slapen, is er gewoon geen reserve meer.
We hebben ook elkaars beste kant gezien. Wat een prachtige papa is die man van mij. Wat een zorg en liefde zit er in mijn geliefde. Doorzetten kunnen we duidelijk allebei. Het bijltje is er nooit bij neergegooid en in al dat donker wat we gezien hebben, zijn we met zijn tweeën blijven zoeken naar de kleine lichtpuntjes. Elk verschilletje wordt een kloof, elk krasje wat je relatie heeft, wordt duidelijk als je ineens zoveel kinderen hebt. En dat we met de krasjes erbij toch zoveel van elkaar zijn blijven houden, vind ik een heel bijzonder gegeven. Zeker in deze tijd.
We hebben ook veel geleerd. Heel veel.
We kunnen onwijs genieten van stiekem eten in de keuken. Dan zijn we echt twee stoute kindjes die zonder te willen delen in de keuken zitten snaaien. Doen we dat openlijk, dan boffen we als we een hap binnen krijgen, want de apen willen alles. We realiseren ons na het gezamenlijke eten regelmatig dat we heel weinig gegeten hebben. Iedere keer dat je een boterham af hebt, heeft iemand er weer een op en wat doe je dan als ouder? Delen. Iets wat we onze kinderen ook leren. Hoe ik zo slank blijf? Nou, dit dus.
Koude thee en koffie zijn ook thee en koffie. We zijn al blij dat we wat binnenkrijgen. Het is nu ze wat groter zijn wel beter geworden, maar echt. Die gasten hebben een radar: ‘WAT! Mama wil even rustig zitten. Pak jij daar iets wat je niet mag, dan klim ik hier op de vensterbank!’ AANVALLUUHHHH!
Mensen met maar een kind die zeggen: ‘pfoe, wat is dat toch druk!’, lachen we uit. In alle liefde, hoor, anders is het natuurlijk wel heel 3D (zie dat blogje voor meer achtergrondinfo) Twee kleintjes en een peuter erbij geeft een nieuwe dimensie aan het fenomeen ‘druk’. Als je in je schema tijd hebt om een hele gedachte uit te denken zonder gestoord te worden, dan heb je geen idee wat ‘druk’ is.
Rommel. Ik heb altijd gedacht dat ik echt een megaslechte huisvrouw was. Maar voor deze kinderen was mijn huis echt brandschoon vergeleken met nu. En dat terwijl ik nu rustig twee keer per dag stofzuig, aanzienlijk meer poets dan vroeger. Elke keer toch weer een poging doe dat speelgoed op een plek te houden. En probeer bij te blijven met de was. Totaal tevergeefs. De troepterroristen hier winnen het elke keer weer. Elke keer vind ik weer voedselresten op plekken waar je ze niet verwacht. Plakken er stukken van mijn interieur op momenten dat er iemand op visite komt en ik het net schoongemaakt had. Zit mijn net verschoonde bed onder de koffievlekken omdat Sarah net wat te enthousiast koffie op bed komt brengen. ‘Gelukkig vind je koffie lekker ruiken, he mama?’ Aldus Sarah.
Liefde. Wat zijn wij in staat tot het voelen van bizar veel liefde. Een hele dag strijd met drie kinderen. En zodra een van die Beëlzebubjes valt, zijn er kusjes, knuffeltjes en liefde. Ook als je weet dat je daarna weer mikpunt bent van peuterpuberstreken en nog meer strijd.
En poep. Wat. Veel. Poep. De volgende mijlpaal gaat het zindelijk zijn van de tweeling worden. We hebben net weer twee van die dagen achter de rug. Het is virusjestijd en bij gezonde mensen komt dat er gewoon aan de achterkant uit. Bij deze mensen in hun luiers. Die best wat kunnen hebben, maar deze bijzondere substantie kwam er precies uit op het moment dat je net iedereen zijn/haar jas aangedaan hebt om te vertrekken. Naast de luier. Twee tegelijk. Simultaangepoept.
Vertraging is dan ook onvermijdelijk. Er moet een hutkoffer aan spullen mee. Ik vergeet altijd wel iets. Als ik in de auto stap, moet ik altijd nog minstens twee keer naar binnen voor de zaken die ik wel op tijd bedenk. En alles komt uiteindelijk altijd wel goed.
Mijn figuur ook. Na de keizersnede ging ik er eigenlijk van uit dat dat nooooooit meer goed zou komen. Ik had mezelf al verteld dat je met vijf kinderen best een moederig figuur mag hebben, dus ik ben er weinig mee bezig geweest. Ook geen buikspieroefening gedaan, want daar had ik simpelweg geen energie voor. Maar met het beweeglijker worden van de kinderen ging ik steeds harder van hot naar haar rennen om ze bij te houden. En toen ze een jaar waren, ben ik weer meer gaan zingen. Tegenwoordig zing ik weer erg veel en ik merk dat dat je buikspieren toch echt wel weer terug in het fatsoen werkt. Ik heb dus geen moederfiguur overgehouden aan al die kinderen. Ik ben gelukkig geen stress-eter en ik hou van gezond. Combineer dat met al het rondrennen en zingen en dan heb ik het zo slecht niet getroffen.
De clou. Alles komt altijd goed. Er is nog maar weinig dat mij de pis lauw maakt. Ik heb het te druk voor geneuzel en ik kies waar ik mijn energie aan besteed. Nee, ik ben even geen hele goede en attente vriendin, zus, kennis, buurvrouw. Ik loop altijd achter in het administratieve gedoe wat bij het hebben van een eigen bedrijf hoort. Moet ik iets instuderen, dan zit dat er minder goed in dan voor al die kinderen en die zwangerschapsdementie is niet meer weggegaan. Ik zou meer aandacht aan mijn allerliefste echtgenoot moeten besteden. (Van wie? Nou, van mezelf.)
Ik doe mijn best. Ik zie de kadootjes. Ook als het even niet leuk is. Ik ben aardig tegen mezelf. In deze chaos oppervrouw zijn is onmogelijk. Ik ga het mezelf dus gewoon niet opleggen.
Als we ’s morgens met zijn allen in ons bed Buurman en Buurman hangen te kijken, dan ben ik rijker dan wie dan ook. Samen mijn favoriete kinderfilms kijken, wat heerlijk! Zien hoe Sebas zich uitleeft met Lego en K’nex en hoe die kleintjes meedoen. Smelt. Blije minimensen die op hun grote zussen af vliegen wanneer ze langskomen.
Je krijgt er gelukkig ook heel veel voor terug.