Ik heb een facebookpost gemaakt. Over dat het me in de Efteling heel erg opviel dat een zorgwekkend aantal ouders meer interesse in hun facebookaccount toonde dan in de kinderen die ze bij zich hadden.
Het bezorgde me een knoop in mijn maag. Kinderen wíllen contact. De hele tijd. En om dan véél kinderen te zien zitten, starend, omdat papa en/of mama druk is met de telefoon breekt mijn hart.
Kinderen zijn sponsen. Kinderen doen in no-time wat jij doet. Jij bent als ouder het eerste en belangrijkste voorbeeld. Het overgrote deel van de reakties was trouwens dat men het met me eens is dat we in deze maatschappij een probleem hebben. Aandacht is nergens te vinden, of van zeer korte duur en dat doen we onszelf aan met die internet- en vooral facebookverslaving.
Facebook solt met je dopamine-level. Je beloningsstofje. Iedere keer dat je een leuke post ziet, krijg je een shotje. Het is een verslaving. En zoals bij elke verslaving heb je een keus. Wat wil jij dat jouw kinderen straks uit het leven halen?
Is het echt, dat leven wat je hebt op facebook? Zijn al die blije posts echt? Zijn je facebookvrienden de mensen die voor je gezin klaar staan, als je het moeilijk hebt? Bij wie je kunt aankloppen als je morgen dakloos bent?
Vast.
En toch vinden teveel mensen die tijdlijn belangrijker dan hun kinderen. Ik heb echt schaamteloos naar schermpjes getuurd. En die zombies hadden het niet eens door. Het is gênant en triest en jazeker, ik heb daar een oordeel over.
Ik kreeg zelfs een berichtje van iemand die de moeite nam een enorme lap tekst te schrijven om uit te leggen dat haar kinderen die mobieltjes toch echt nodig hebben om tegen alle prikkels van buitenaf te kunnen.
HUH!!!???
Mijn antwoord dat ik daar wel een uitdaging in zag om op een wat gezondere – zeker op de lange termijn – manier mee om te leren gaan, vond ze gek. Ze wilde me alleen maar wat inzicht bieden.
Ik haar ook, maar de zombie had duidelijk al toegeslagen. Alweer een oordeel. Ik weet het.
Ik hoop dat iedereen die mij kent en me in het bijzijn van mijn kinderen betrapt op zombie-gedrag, me daar meteen op aanspreekt. Ik had het lef gewoon niet om mensen in de Efteling aan te spreken, met mijn kinderen in mijn vierkante meter. Wie dit leest: spreek mij erop aan.
Het is een verslaving en bij een verslaving moet je juist heel nadrukkelijk kiezen! Wat wil jij dat je kinderen belangrijk gaan vinden? Wat wil jij aan je kinderen meegeven op gebied van eigenwaarde? Dat facebook leuker is dan zij?