Ik heb een nieuwe hobby: bijscholing! Echt. De wetenschap zoeft. Er is zoveel nieuws bekend over hoe zingen werkt, hoe je hele lichaam werkt en hoe meer ik leer, hoe meer ik nog wil weten.
Er zijn op dit moment twee methodes waar ik blij van word. CVT (Complete Vocal Technique), jep, nog immer, want dat staat maar niet stil. Je zou denken dat ze daar in Kopenhagen alles al hebben onderzocht en alles al weten, maar ook daar ontdekken ze nog steeds van alles. En Universal Voice. Een methode die doorborduurt op EVTS, wat na de dood van de oprichtster Jo Estill wat stil is komen te liggen. Alberto ter Doest heeft de Universal Voice Guide geschreven en ik ben fan! Fantastische docent ook, van wie ik nog graag verder leer! Beide methodes komen trouwens uitgebreid aan bod in mijn nieuwe cursus: Voice-lab!
Het zijn methodes die erg concreet werken. Als je dit geluid wenst, moet je dit doen/denken/voelen. Ik hou ervan.
Op het conservatorium heb ik heel anders les gehad. Verder dan ‘mond open, resoneren en articuleren met vooral heel veel ademsteun’ kwamen we niet. Ik had destijds geen flauw idee wat ik precies deed. Ik onthield braaf waar mijn docenten van zeiden dat het goed was en ik haalde een keurige 8 voor mijn eindexamen. Ik besloot al snel dat ik dat anders ging aanpakken. Ik heb ongelofelijk veel zelf uitgezocht. Gewoon door het principe te volgen dat als het geen pijn doet, het geluid dat ik maak geen kwaad kon. Kort door de bocht, maar dat principe is ook na alles wat ik van andere docenten heb bijgeleerd overeind gebleven.
Alles wat ik buiten het conservatorium deed kon sowieso de goedkeuring van mijn docente absoluut niet wegdragen. Ik zong graag musical, rock en metal. Hard en hoog met mijn borststem. Daarvan zou mijn stem in no-time kapot gaan. Ik vond dat wat dubieus, aangezien bijvoorbeeld Bruce Dickinson toch al heel wat jaren zo zong en het tot aan het eind van de tours gewoon bleef kunnen. Het moest dus wel mogelijk zijn. En daarbij, het is gewoon verslavend. De energie! De ene week lijk je die hoge noot nooit te kunnen raken. De week erop raak je hem per ongeluk en wat uren oefenen later, lukt ‘ie expres. Tien keer! Echt, de high daarvan heeft gezorgd dat drugs nooit mijn interesse hadden. Muziek werkte prima! Stelde ik over die manier van zingen vragen aan mijn docente, dan was het antwoord kort: ‘dat doen we hier niet en het is slecht voor je stem’. En ‘je kunt geen twee meesters dienen’. Het was of klassiek, de opleiding die ik deed, of ‘dat andere’. Wat ik gek vond, aangezien je het met hetzelfde deel van je lichaam maakt. Je stembanden.
In mijn eerste jaar had ik Pfeiffer. Ik mocht dat jaar over doen en op advies van mijn docente heb ik alle bands die ik had stop gezet. Mijn liefde voor zingen ging evenredig snel naar de knoppen. En toen ik in een recalcitrante bui toch ineens vier bands tegelijk had, in het genre waar ik wel blij van werd, kreeg ik na een week of drie bandrepetities de opmerking van mijn docente: ‘he, het gaat eindelijk weer lekker met je stem’. Toen wist ik zeker dat de opmerking dat je stem daar kapot van zou gaan op helemaal niks gebaseerd was. Ik zing nog steeds zo en mijn stem doet het nog steeds. Bruce Dickinson doet het ook nog steeds en hij is 20 jaar ouder dan ik. Dus ik doe dit nog minstens 20 jaar!
Ik heb altijd een haat-liefde verhouding gehad met het fenomeen zangtechniek. Te vaak kom ik mensen tegen die gewoon geen muziek-les gehad hebben. Die zich blindgestaard hebben op de technische snufjes en van wie de docent vergeten is dat je ook gewoon lekker moet zingen in een les. Die zelfs helemaal dichtgeklapt zijn, omdat de ademsteun niet was wat de docente wilde zien en ze daar dus op zijn blijven steken. Denkende dat ze er echt niks van bakten. Ik vind dat pure leerlingmishandeling. Lukt iets drie keer niet, dan laat je het gaan en pak je het later via een andere weg terug. Ik kijk er ook nog steeds van op wat mensen zich laten aandoen door docenten. Het is simpel: als iemand jou niet in zeg, tien lessen, een stuk verder brengt. Verder waarvan je zelf voelt dat het lekkerder gaat. Dan zeg je die docent vaarwel en ga je verder met iemand die wel met jou klopt. Het blijft mensenwerk. Je moet elkaars taal een beetje snappen. En het is nou niet echt gratis, of bijna gratis. Muziekles is duur. Dus verwacht daar wat voor terug!
Ik blijf – ook na het leren van de technische kant en het ervaren dat techniek je echt wel ondersteunt in het uitdrukken van wat je muzikaal wil zeggen – van mening dat het geen hoofdzaak is. Hoofdzaak is zingen. Geluid maken. Herrie maken. Ruimte innemen. Leren weten wat je wil. Pas als je weet wat je wil gaan zingen, zijn er technische handelingen mogelijk die ondersteunen wat je wil gaan doen. Techniek blijft bijzaak.
Wat mij er niet van weerhoudt exact alles wat er mogelijk is zelf te willen kunnen. Ik zit dus in de zomervakantie gezellig een hele week in Kopenhagen om de nieuwste snufjes en wetenschappelijke ontdekkingen in het zanghart van Europa, namelijk het Complete Vocal Institute, in mij op te nemen. Vijf zangdagen van tien tot vijf. Alleen maar bezig zijn met het perfectioneren van de kunsten die mijn stembanden al beheersen. Eindelijk eens echt goed alle effecten doornemen, op zo’n manier dat ik ze ook aan mijn leerlingen kan leren. Ik heb er echt zoveel zin in!
Maar eerst nog even een dag Belten to the max, op de manier van Universal Voice! Dan nog drie dagen Thetahealing, omdat die faalangst gewoon geen plaats hoort te hebben als het gaat om muziek maken. En een cursus werken met klankschalen, omdat alles nou eenmaal trilling is en die klankschalen heerlijke helende trillingen brengen.