Ik hou ervan, van die quotes op facebook van spirituele pagina’s. Ik voel me er blij door, omdat ik weer even herinnerd word aan de magie in dit leven.
Veel van die quotes gaan over ‘voor jezelf kiezen’, ‘je eigen pad volgen’ en een hele mooie: ‘loslaten’! Nergens lees ik bij zo’n quote ooit hoe je dat dan doet.
Laat me je dus even helpen.
Om te beginnen zijn mensen vrij complex. Hoe meer antwoorden je vindt, hoe meer vragen er komen. Never a dull moment. Wel paniek soms. Want het leven zit vol triggers. Mensen die op zoek gaan naar het waarom van dingen doen dit niet voor niks. Daar zit geregeld leed achter. De grote lessen in het leven leer je namelijk doorgaans door heftige ervaringen, waarvan je de winst zeker niet direct inziet.
En daar hebben we een leuke. Want laten we even een klein mind-oefeningetje doen.
Stel nou dat ALLES in en aan jou er voor gemaakt is VOOR jou. Om je te beschermen, in leven te houden, veilig te houden. Lees het nog een keer. Dus die buikgriep die je pas had was er VOOR jou.
Als je vanuit dat punt gaat denken en kijken: Waar was die griep dan goed voor? Had je het heel druk, was je bezig met verplichtingen die je eigenlijk niet zo heel graag aan wilde gaan? Had je het even nodig om stil gezet te worden misschien?
Wat zie je als je andere ‘negatieve’ gebeurtenissen op die manier bekijkt? Ik zal een voorbeeld geven uit mijn eigen leven. Mijn moeder heeft het contact met mijn gezin verbroken, twee jaar geleden. Op dat moment was ik woest, gekwetst, vol ongeloof over hoe ze ook haar kleinkinderen – en dus alweer mij – zomaar aan de kant schoof. Zoiets doet een moeder/oma niet. Dat is althans mijn overtuiging.
Toen de pijn uitgeraasd was (hoe, daar
kom ik zo op) kwam er iets anders. Het kadootje. Het punt waarop het
contact verbroken werd, had namelijk een aanloop. Een aanloop van
ongeveer 35 jaar. 35 jaar op eieren lopen voor iemand die mij nooit
leuk vond. Nooit goed vond. Nooit vond dat wat ik deed ‘hoorde’.
Tegen anderen opschepte over de muziek die ik maakte, terwijl ze de
cd die ik maakte nog nooit gehoord had.
Ik was haar trigger.
En dus in al die jaren in haar ogen altijd ‘de schuld van’. Da’s best
een ding als je een jaar of tien bent. En als volkomen normaal ziet,
want zo was het altijd.
Ineens was die druk weg. Natuurlijk was ik in mijn volwassen leven vrijer dan in mijn jeugd. Ik heb letterlijk en figuurlijk gevochten om gezien en gehoord te worden. Mezelf te zijn en mijn eigen grond te veroveren. Mijn leven nu is helemaal mijn keus en ik kies elke dag opnieuw hoe mijn leven loopt. Ik voel grip.
De prijs van contact met mijn moeder was ongelofelijk hoog. Uiteindelijk heeft ze me dus – hoe sneu ook, want mijn kinderen hebben die oma nu niet – een kadootje gegeven. Ik ben er vrijer en blijer van geworden.
Pijn: je kunt er een hele tijd voor
weglopen, maar het haalt je altijd in. Hoe loop je er niet voor weg?
Hoe kom je op het punt dat triggers geen triggers meer
zijn?
Allereerst door stil te blijven staan. Een trigger is
een moment waarop je vol in je angst/paniek/vluchtgevoel gegooid
wordt. Dat kan door een opmerking, een beeld, een ervaring zijn. Een
trigger werpt je meestal terug in de tijd. Het is niet perse dat punt
in het nu dat zo pijnlijk is, maar een ervaring in je kinderjaren die
dezelfde smaak had.
Stap 1: Stil blijven staan (of ga even op de bank zitten of een stuk wandelen) bij die razende gedachtes en jezelf vragen wanneer het vroegste moment was dat je je dat gevoel kunt herinneren. En echt, die storm in je hoofd gaat liggen als je het gewoon maar even laat zijn, zonder er wat van te vinden.
Stap 2: Voel het gewoon even. Je gaat
niet dood van verdriet. Je gaat niet dood van paniek. En het duurt
geen uren. Sterker. Doorgaans wordt je hoofd binnen vijf minuten een
stuk helderder. In het gunstige geval herinner je je waar je dit
gevoel van kent. Je realiseert je dat je nu ouder bent dan toen.
Stap 3: Doe je ogen dicht en adem (lekker met je handen erop)
naar de plek waar je in je lichaam de onrust voelt. Je gaat in
gedachten naar je kind-ik toe en hebt een gesprekje. Je kunt
vertellen hoe je nu op die situatie kijkt. Je kunt je kind-ik raad
geven. Een knuffel. Wat voor jou fijn voelt.
Stap 4: Laat het gewoon even bezinken. Ben lief voor jezelf.
Ja, je wordt nog een keer getriggerd. Tien keer. Honderd. Maar nu heb je een handvat. Ga elke keer weer op zoek naar de kadootjes, echt, op een gegeven moment word je er steeds handiger in.
Dit is loslaten. De pijn zien voor wat
het is: een signaal dat je ooit iets tekort bent gekomen wat jou pijn
bezorgd heeft, welke nu doorgalmt op momenten die je herinneren aan
toen.
Pijn is zo groot als jouw associatie ermee. Loop je
ervoor weg, stop je het weg en weiger je het te zien, dan wordt het
gigantisch. Beangstigend. Een manier van je systeem om jou te
behoeden voor diezelfde situatie. Want dat systeem maakt geen
onderscheid tussen vluchten voor een ervaring of vluchten voor een
wild dier in de oertijd, wat jouw leven bedreigde. Gevaar is gevaar
en als pijn voelen voor jou gevaar betekent, gaat je systeem voor jou
in de bres!
Wat lief van jou, dat je jezelf zo probeert te
beschermen. Door bovenstaand stappenplan door te gaan, geef je
jezelf, jouw hele systeem toestemming dit beschermingsmechaniek stop
te zetten.
En kom je er zelf niet uit, dan zoek je iemand die je in dit proces begeleidt. Die samen met jou al die triggers van hun taak kan ontslaan. Zodat je de kadootjes vindt.