… dus ik doe maar een dotje 🙂
Ik dacht toen ik startte met verdieping in het coachingsvak, dat ik nog wel even door moest studeren. Door moest met mijn eigen bagage, alvorens ik genoeg gerepareerd was om mensen verder te kunnen helpen. Dat was tien jaar geleden… De stapel diploma’s en certificaten is van het formaat van een flinke reader. Nog maar een opleiding, ter aanvulling van alles van daarvoor, want het is echt nog niet goed genoeg. Ik ben nog steeds niet af. Genezen. Klaar. Gerepareerd.
Ik zie dit inmiddels anders. KOPP-kind ben ik voor het leven. Trauma draag ik met me mee en gaandeweg ben ik mijn triggers beter gaan herkennen. Het afgelopen jaar stond in het teken van diep graven. De opleiding tot IEMT-practitioner was ook een behandeling. Beter gezegd, heel veel behandelingen. Het lezen over trauma, het duidelijk krijgen hoe PTSS werkt en doorwerkt, de herkenning die ik voelde bij het lezen van het boek Traumasporen van Bessel van der Kolk en het besef – alweer – dat het echt is wat ik voel en waar ik steeds weer op verschillende manieren tegenaan loop, hebben veel gedaan.
Sowieso zie ik dat al die opleidingen gaan over mij. Over het verwerken van mijn jeugd en een heel deel van mijn volwassen leven. En over het vinden van de zin in al die onzin.
Hoe leer je als kind verwerken als je nauwelijks mag bestaan? Als je een geheim moet bewaren. Als je de schaamte over de onmacht van je ouders kado krijgt en de jouwe maakt?
Hoe leer je grenzen voelen en houden en wensen formuleren als je als kind nauwelijks mag bestaan? Niet gehoord en zeker niet verstaan wordt?
Hoe is er zin te vinden in mensen die zo onmachtig zijn dat ze hun kinderen voor het leven beschadigen? Met de nadruk op onmacht. Niet onwil. Mijn ouders wilden. Echt. Elke ouder geeft wat hij/zij heeft en doet zijn/haar best met wat er tot beschikking is.
Ik ben nu 45 jaar. En nog niet af. Maar wel coach. En een verdomd goeie.
Want, been there, done that. Ik voel je. Ook al is jouw problematiek anders dan de mijne. Was jouw ouder anders beschadigd dan de mijne. Zijn jouw littekens op andere plekken dan de mijne.
Al die opleidingen hebben verschillende stukjes in mij geheeld. Ik heb heel veel gereedschap in mijn kist om mensen te helpen deeltjes te helen.
En elke keer als ik weer met iemand werk en er heling plaatsvindt, heel ik mee. Alles staat met alles in verbinding. In Lak’esh A La K’in – ik ben een andere jij.
Herken je dit, heb je een of beide ouders met psychische problematiek, dan ben je een KOPP-kind. Kind van Ouder(s) met Psychische Problematiek. De aandacht gaat vaak naar de zieke ouder en zeker een aantal jaar geleden, was er weinig aandacht voor de schade die dat bij kinderen aanrichtte. Wil je meer weten, of weten waar jij gehoord wordt en je verhaal kwijt kunt, neem dan even contact met me op.
petrahoning@gmail.com
Petra.