Waarom ik vind dat Australië moet winnen.
Het ESF is niet helemaal serieus te nemen in mijn beleving. Het gaat niet om muziek, het gaat om politiek en poppenkast. Mooie outfits, gave special effects en als we boffen, goede vocals en sterke songs.
Nederland is daarin wisselend per jaar. Ik vond the Common Linnets echt een heerlijke oase van rust in een schreeuwerige, overdadige omgeving. Zo ook het prachtige Birds van Anouk. Duncan zette een geweldige performance neer, waar het vakmanschap vanaf spatte.
Dit jaar gaat het even anders. Dat is inmiddels ook de mensen die qua media onder een steen leven niet ontgaan. Ik heb voor de uitzending van Hart van Nederland, waar ik vanavond een babbeltje heb over de performance van Mia en Dion, een proefabonnement op NLZiet afgesloten, want ik heb helemaal geen tv.
Ze zingen vals. Dat hoort iedereen en er komen keiharde meningen en oordelen naar boven, zoals het nou eenmaal gaat in Nederland. Maar het zou fijn zijn als iemand de focus legt op hoe ze dat op kunnen lossen. Ze hebben nog bijna een maand, het totale gebrek aan vocale controle is op te lossen met een goede aansturing van hun stembanden en strottenhoofd, door goed gedoseerde ademstroom. Het is echt zo simpel. In een maand kun je echt met de juiste begeleiding zorgen dat je weet hoe je je stembanden sluit en gesloten houdt. Zorgen dat je de juiste klinker gebruikt, in combinatie met de gewenste luidheid en bijbehorende stemfunctie. En zorgen dat je jezelf daar zo comfortabel mee voelt dat er ook nog ruimte overblijft om keihard te genieten van wat je aan het doen bent.
Zingen is echt een vak. Je hebt te maken met een enorme druk op dit niveau, dus je moet zorgen dat je jezelf zo goed kent dat je weet hoe je jezelf moet blijven in die mallemolen. Je kan dit dus echt niet doen zonder een goede fundering aan ervaring. Met druk, zenuwen, performen op lastige plekken met slecht geluid, een verkoudheid achter je stembanden. Leer ermee omgaan. Dat kan alleen door uren maken. Jezelf als instrument van haver tot gort kennen, zodat je altijd weet waar je je toonhoogte vandaan kunt halen. Zodat je weet hoe die ene lastige noot voelt, zodat je hem ook vanuit het niets praktisch zuiver kunt pitchen, gewoon omdat je je lijf zo goed kent. Uren maken! Zingen!
En in godesnaam, laat je coachen door iemand die daarvoor echt gestudeerd heeft! Die kennis heeft van de hedendaagse zangtechnieken (waarbij ik nooit een geheim maak van mijn fandom van Complete Vocal Technique!) en die jou gelijk winst oplevert. Vooruitgang met een paar tips. Want echt, het is niet moeilijk. De ruis op de lijn, die maakt het moeilijk. Twee keer gruwelijk op je bek gaan, terwijl Nederland niet alleen toekijkt, maar je genadeloos afmaakt. Dat is een kluif. Dat maakt niet alleen ruis, maar een echt trauma.
Ben gewoon lief voor elkaar! Ja, er zijn betere zangers en zangeressen in Nederland, maar misschien waren die net even niet in voor een ESF-avontuur. Ik hoop volgend jaar Floor Jansen, of Anneke van Giersbergen daar te zien. Of misschien kunnen ze Di-Rect even strikken. Of Davina Michelle ofzo… Er is zooooveel talent!
En voor dit jaar? Hoop ik van harte dat de tofferts van Voyager uit Australië gaan winnen. Ik heb ze persoonlijk leren kennen toen Alex, de bassist een stuk voor het nieuwe album van Sebas in ons Micra’tje kwam inzingen. Vanwege veiligheidsmaatregelen mocht het niet in 013, waar ze speelden die avond, dus hebben we een hilarische middag in een piepklein auto-studio’tje gehad. Dit zijn vakmensen met veel ervaring, geweldige muziek, een interactie waar het plezier vanaf spat en muzikaal vakmanschap waar ik echt van geniet. Een solide band, van wie ik hoge verwachtingen heb en onwijs ga genieten!
Petra.
