Berichten

Geplaatst op

Je hebt me gevonden!

Ik ben Petra Honing. Zangeres en zangcoach in hart en nieren en mateloos geïnteresseerd in en geïnspireerd door mensen in ál hun facetten. Vrouw van gitarist Sebas Honing en mama van maar liefst vier dochters en één zoon. De prachtige foto helemaal bovenaan is gemaakt door mijn dochter Tessa.

In 2023 ben ik de opleiding tot verpleegkundige gestart en hoe langer ik in de zorg werk, hoe leuker het wordt. Gelukkig staat Sebas altijd klaar om de muzieklessen te geven en hij heeft inmiddels zoveel verstand van zingen dat hij me royaal bijstaat in het geven van de zanglessen en je bij hem je demo kan maken, ondersteund door zijn enorme muziekkennis.

Dit maakt ook dat ik weer veel vaker op het podium sta! Een voor mij erg leuke bijkomstigheid!

Deze prachtige foto is gemaakt door Ad Akkermans.

Zangles: Al spelend vogelen we uit wat je drijft en wat je belemmert. Belemmeringen werken we samen vakkundig weg, zodat je ook in je dagelijkse leven vrijer en speelser kan zijn. Inmiddels heb ik na de opleiding IEMT-practitioner ook de coach-opleiding Blauwprint afgesloten en dat betekent dat we echt met alles wat we tegenkomen aan de slag kunnen: wat wil je, wat zit er (aan onverwerkt trauma) in de weg en hoe vrij wil je zijn in je zangkunsten (en in het leven, want dit galmt door in elk facet van je leven!)

Je kunt alles al. Tenzij je een beschadiging aan je stembanden hebt, is er geen enkele reden dat jij die ‘moeilijke noot’ niet kan halen. En zelfs met beschadiging is er nog heel veel mogelijk! We zoeken samen de ‘ruis op de lijn’ en zorgen dat je de vrijheid gaat voelen om te zingen zoals je bedoeld bent om te zingen.

Ben je op zoek naar een muziekdocent, dan zijn hier wat tips!

Zo klink ik als zangeres:

Je kunt me bereiken via petrahoning@gmail.com of via whatsapp op 06 22979735.

Recente opleidingen:

Blauwprint – nov ’22 – april ’23 bijj Blauwprint.
Advanced IEMT – sept – dec ’22 bij Anne ten Brinke van Iemt-trainingen Nederland.

Gevolgde muziekopleidingen:

Fontys Conservatorium – zang klassiek.
Complete Vocal Technique – Complete Vocal Center Kopenhagen.
EVTS/Universal Voice bij verschillende docenten.

Relevante werkervaring voorafgaande aan onze muziekschool A Different Tune:

RICK – muziekschool Weert en omstreken.
Jeugdtheater Hofplein, verschillende locaties.
CKB Bergen op Zoom.
Centrum voor de Kunsten Roosendaal.
Muziekdocente brugklas en tweede klas VO Prinsentuin Oudenbosch.

Gevolgde opleidingen coaching:

Reguliere coaching via verschillende opleidingsinstituten en via Buurtbemiddeling Roosendaal.

Opleiding gevolgd bij Quantum Touch Nederland:
Quantum Touch level 1
Quantum Touch level 2
Quantum Allergy level 1
Quantum Allergy level 2
Self Created Health
Quantum Animals
Supercharging

Opleiding gevolgd bij Katinka Tchernova:
Thetahealing Basic DNA
Thetahealing Advanced DNA
Thetahealing Dig Deeper

Opleiding gevolgd bij Happynings Soundhealing:
Basiscursus klankschalen
Cursus klanksessies
Cursus klankmassage
Opleiding Energetic Soundtouch

Hypnose basiscursus – gevolgd bij Hypnoworld.

Opleiding tot klassiek homeopaat, ’20 gestart bij Fons vanden Berghe en vanaf ’21 vervolg bij Katja Schoot-Uiterkamp.

Petra.

Geplaatst op

Een jaar na 22-12-22.

22-12

De dag dat mijn leven na 22-12-22 begon. De dag waarop mijn examen IEMT-practitioner was. Ik had me bijna een half jaar ondergedompeld in hoe trauma werkt, hoe hersenen werken en hoe je triggers kunt ontkoppelen. Van anderen. Want mijn systeem vond dat de 22e een prima eerste dag was om door alle barrières te breken en voorbij mijn zeer goed getrainde wachters te komen.

Anne ten Brinke, mijn docente, nodigde me uit als proefpersoon op de examendag. Iets met ADHD en je tijdlijn niet op orde hebben. En chaos, vooral bij het inleveren van mijn opdrachten, verslag en filmmateriaal. En de faalangst die daarbij kwam kijken. En al die andere zooi die zich er in mijn hoofd altijd mee mengde.

Ik ging zitten en bij de eerste vraag gebeurde het. Een soort gigantische golf van absolute, pure doodsangst overviel me van achter. Sneller dan het licht en sneller dan dat ik nodig had om me daartegen te beschermen. De paniek was groter dan ik ooit gevoeld had, want mijn wachters zorgden altijd wel dat ik nooit echt bij die kern kwam. Ik wist op dat moment in ieder geval zeker dat ik dood zou gaan, ik kreeg geen lucht, ik zat tussen huilen en stikken en ondertussen zorgde Anne dat ik naar het bewegende bolletje bleef kijken.

Mijn tijdsbesef is weg, maar uit de ervaring die ik als therapeute heb, weet ik dat het max 20 minuten geweest zal zijn, waarin ik langzaam mijn lucht terug kreeg. Waarin het zaadje werd geplant van een leven zonder gevaar.

Ik heb die dag nog een sessie gehad en dat was dat.

Ik heb nu een leven voor en na 22-12-22. Alles is anders. Ik kan dit gevoel nooit uitleggen aan iemand zonder trauma denk ik. Als een van mijn vele triggers ingedrukt werd, gewoon door een opmerking van iemand, of een blik, ging ik op een ‘andere etage’ zitten. Ik heb al sinds mijn vroege jeugd het idee met twee ski’s in verschillende skipistes te skiën. Ik kon nooit op een plek tegelijk zijn. Ik wist in mijn omgeving elke vluchtroute, fysiek en emotioneel. Een opmerking en ik was een week niet in mezelf. Voor mij was dat normaal, ik kon er prima mee functioneren en ik merkte pas hoe vaak ik zo was, toen het niet meer lukte.

Praktisch betekent dat dat ik nu kan huilen wanneer ik verdrietig ben bijvoorbeeld. Voor 22-12 vloog ik gewoon weg. Hier en nu bevroor en in mijn hoofd was ik overal en nergens. Ik was een soort robotje. Wegstoppen lukt nu niet meer, want mijn tweede etage bestaat niet meer. Ik kan nog steeds een stormhoofd hebben, maar ik blijf hier en nu en de storm beperkt zich heel veel meer tot hier en nu.

Op 1 juni ’23 ben ik een nieuwe weg ingeslagen: een leerwerktraject tot verpleegkundige. Ik ben bij met mijn opdrachten, ik heb overzicht in mijn leertraject. Ik kan oprecht zeggen dat ik heel goed ben in mijn nieuwe vak. Ik loop tegen een boel dingen aan, want ik ben meer dan 20 jaar zelfstandige geweest en als iets me niet beviel, ging ik gewoon weg en wat anders doen.

Reken maar dat ik af en toe weg wil rennen. Ik heb geweldige collega’s, maar ik werk op een gigantisch zorgbedrijf, waar een heleboel aan de hand is op de afdeling waar ik werk. Ik ben echt vol in het diepe gegooid. Heel leerzaam! Want veeeeeel triggers. Iemand anders die aan de touwtjes trekt. Iets waar ik helemaal niet tegen kan. Waar manieren van (niet) communiceren haaks staan op hoe ik in elkaar zit en hoe ik geleerd heb in teams met elkaar om te gaan. De zorg is op dit moment sowieso een bijzondere tak van werksport, omdat de balans aan alle kanten zoek is. Er is geen geld, er zijn meer en meer teveel zorgvragers, er is geen personeel en nieuw personeel moet veel, maar mag niks terug verwachten en moet wel liefst dag en nacht klaarstaan. Alles aan deze cultuur strijkt me tegen de haren. Maargoed, ik wist van tevoren dat dat mijn grote uitdaging zou worden en ik heb nog maar een afdeling meegemaakt.

Wat ik echter nooit eerder kon, want op de tweede etage schuilen en een chaos-stormhoofd, is er gewoon een nachtje over slapen, of zelfs wakker liggen en de volgende dag rustig meteen het gesprek aangaan. Me kwetsbaar opstellen door iemand uit te leggen wat een opmerking of een toon met me doet. Het verricht wonderen. Ik loop niet langer dan een paar uur met een rotgevoel en het maakt de werkrelaties zoveel oprechter en fijner! Ik kan tegenwoordig met mijn voeten op de grond blijven en rustig mijn grenzen en wensen zodanig aangeven dat mensen ze ook respecteren en zelfs voeden. Echt, een nieuwe wereld gaat open!

Mijn wereld is voor het eerst sinds ik me kan heugen veilig, dus de tweede etage is niet meer nodig. Ik maak me nog steeds regelmatig te druk, maar mijn schoolcoach vroeg me: ‘ben je leerling-verpleegkundige, of ben je Don Quichotte?’

Ik ben leerling verpleegkundige en ik verander de wereld van mensen al door gewoon mijn liefdevolle, zorgende zelfje te zijn en heel goed voor mijn cliënten en hun dappere, krachtige mantelzorgers te zorgen. Meer hoef ik niet ❤️

Geplaatst op

Best of both worlds!

Zo, dat is alweer even geleden! Wat een rollercoaster zijn de afgelopen maanden geweest! Vandaag was ook zo’n heerlijk typerende dag voor hoe ik tegenwoordig bezig ben: om 5.45 ging de wekker, zodat ik om 7.00 mijn dienst op de PG-afdeling kon starten. Die was om 15.00 klaar.

Om 15.30 was ik thuis om me snel om te kleden en een kop koffie te drinken en om 16.00 was mijn eerste zangleerlinge aan de beurt. Het is nu 21.50 en mijn werkdag is ten einde.

Het lijkt veel en ik geef grif toe dat dit soort dagen niet regulier moeten worden. Maar met wat vrije dagen in het vooruitzicht, krijg ik hier toch echt een bak energie van.

Muziek is en blijft mijn benzine in dit leven. In alle mogelijke vormen, van het bijwonen van mijn dochters trompetles en zien hoe haar docent haar inspireert, tot het zelf vocaal knallen met de concerten die er weer aan zitten te komen, tot het les geven en andere mensen zien groeien voorbij wat ze zelf mogelijk achtten.

Als ik dan in alle vroegte de afdeling waar ik met dementerende ouderen werk op loop, waar de dag precies nog niet is begonnen, prijs ik me ook gelukkig. Ik ben bijna op de helft van mijn tijd op deze afdeling en ik heb mijn draai gevonden. We zijn chronisch onderbezet, maar dat is gewoon hoe het is. Ik ken de mensen die er wonen inmiddels goed. Ik ken de familieleden die op bezoek komen goed en ik kan al mijn zorg op heel veel verschillende manieren kwijt. Van het vertroetelen van bewoners met iets lekkers, een aai over de bol, of een kusje op een hand, tot het voorlezen van heerlijke verhalen van Godfried Bomans om rust te brengen.

Ik heb prachtige waardevolle gesprekken met familieleden die het zwaar voor de kiezen krijgen. Want een dementerende partner is geen enkele garantie op een fijne plek in een verzorgingstehuis. De wachtlijsten zijn enorm en de voorwaarden om zo’n plek te mogen innemen zijn heel anders dan een aantal jaar geleden. Dat levert schrijnende situaties op.

Een luisterend oor is dan het minste. Dat was onlangs wat ik van een partner terug kreeg: iedereen staat klaar met adviezen, hoe ik het moet doen, wat ik moet doen. Maar niemand snapt het. Ik hoef geen adviezen, ik wil gewoon dat mensen luisteren.

Hans Stolp schrijft het regelmatig in zijn boeken. Luisteren is goud waard. Zonder oordeel, zonder de drang om te antwoorden of je eigen visie op zaken te geven. Alleen maar luisteren en een tissue, een kop thee, of een knuffel geven. Of alle drie.

Op dit moment komt alles in mijn leven samen. Muziek, zorg, coaching en traumabegeleiding. Mijn doel blijft om de palliatieve zorg in te gaan, zodat ik mensen en hun familie/geliefden kan begeleiden naar een mooi eind. Ik vind het wonderlijk dat een geboorte zoveel aandacht krijgt, zo’n grote gebeurtenis is die van daken geschreeuwd wordt. Waar sterven toch minstens zo groot is. Het is een heel proces, wat als je het bewust beleeft en accepteert wat je voelt en beleeft, prachtig is. En ja, het is verdrietig iemand te moeten verliezen die je niet kwijt wilt. Maar iets zo onvermijdelijks verdient aandacht.

Ik prijs me gelukkig dat ik een opleiding kado krijg in ruil voor het opdoen van een bak aan werkervaring. Op de te drukke dagen zie ik mijn einddoel nog steeds duidelijk. Ik werk met collega’s die me ondersteunen en er is altijd iemand om mijn vele vragen te beantwoorden en met me mee te denken. Ik ben echt zo’n bofkont!!

Geplaatst op

De Zingende Zuster…

…zorgt en zingt lekker. Er is nu een maand voorbij sinds mijn carriere-aanvulling. Een complete switch is het nog niet geworden. Naast 24 uur werken in de zorg, een dag school, huiswerk en gezin, geef ik nog steeds les. We gaan nu werken om Dead Singers Society op 4 november te laten knallen. Ik ben echt gewoon nog zangdocente.

En mijn nieuwe baan? Het is nog leuker dan ik verwachtte. Ik heb mijn draai in de dagelijkse ochtend- en avondroutine gevonden. In mijn leerdoelen had ik vooral heel erg vaak het woord ‘zelfstandig’ gebruikt en ook dat zit er lekker in.

Mijn opleiding is fantastisch! D&G in Tilburg, wat een heerlijke verademing als het om didactiek gaat. Waar veel opleidingen weten hoe het anders kan – maximaal een half uur cognitief aan de slag, veel afwisseling in leervormen, de scandinavische manier, waar inmiddels iedereen wel van gehoord heeft, zeker in onderwijsland – gebruiken ze die manier van les geven hier ook actief. Dat maakt dat leren absoluut niet als leren voelt. Ik lees thuis – geen enkel probleem, want alle informatie valt vooralsnog totaal in mijn hyperfocus op mensen en hoe ze van binnen en van buiten werken. We krijgen opdrachten die we direct in de praktijk uit kunnen werken. En hebben elkaar als klas om als klankbord te fungeren. Ik ben een absolute spons die alle informatie en stof zo naar binnen slurpt.

Op mijn werk bij Thebe op de afdeling PG – psychogeriatrie – waar voornamelijk ouderen wonen met onder andere dementie, ben ik in een warm bad terecht gekomen. Ik wil steeds van alles weten hoe, wat en waarom. En ik word omringd met mensen die de tijd nemen antwoord te geven, me dingen te laten zien. Het is heerlijk om voor mensen te zorgen, al moet ik eerlijk bekennen dat ik een overactieve braakreflex heb. Thuis lachen ze er heel hard om, als het me weer eens overvallen heeft. Ik ben op mijn werk heel naarstig op zoek naar de mindset om ook de minder prettige dingen met mijn eigen Petra-lach te kunnen volbrengen. Niemand vraagt erom om hulpbehoevend te zijn en ik wil mensen verlichten, niet bijdragen aan ongemak.

Ik ga dus niks uit de weg, ik voel wat ik voel en ik geef mezelf opdrachten als het gaat om het richten van mijn aandacht. En tja, soms is het ook gewoon handig dat ik zangeres ben, met een enorme controle over mijn ademhaling. Ik kan heel erg lang mijn adem inhouden 😉

Al met al een retedrukke maand, met de combi A Different Tune en zorg. Maar ik krijg er zoveel energie voor terug! Ik ga zingend naar mijn werk, zing daar voor bewoners en zit zingend terug in de auto. De eerste twee examens Nl en En zijn al behaald, waarbij ik zowaar een tien voor engels had. Het is nog steeds leuk om een goed punt te krijgen, heb ik ervaren 🙂

Alles smaakt naar meer! In juli heb ik zomervakantie van beide banen, in augustus is A Different Tune nog met zomervakantie en in september gaan we er weer volle bak voor! Op naar Dead Singers Society, waar ik aanstonds heel veel meer over zal delen op de verschillende media!

Petra.

Geplaatst op

De Zingende Zuster…

Mijn ongebreidelde enthousiasme is weer eens aangewakkerd. Het begon met het overlijden van mijn tante, tien jaar geleden. Is onlangs wederom aangestoken toen ik via mijn werk bij de Stamtafels met mensen in aanraking kwam die om een andere benadering vroegen dan die van alleen maar zangjuf. Ik bloeide er echt van op!

En toen was daar een formuliertje op facebook. Omscholen naar de zorg, is dat wat voor jou? Ik was al vergeten dat ik het ingevuld had, toen ik gebeld werd. Dat gesprek werd erg leuk en toen ben ik met Sebas op ons benkske gaan zitten fantaseren:

Stel nou dat ik dat ga doen. Terug de schoolbanken in. Ander werk. Buiten alleen A Different Tune denken. Er kwam van alles boven. ‘Dan kan ik weer alleen maar leuke dingen met muziek gaan doen!’ (waar het precies niet meer alleen maar leuk is geworden laat ik hier achterwege, we houden het er maar op dat instanties mij niet liggen) ‘Dan heb ik ineens heel veel tijd over!’ -> met een eigen bedrijf ben je gewoon nooit vrij. ‘Dan kan ik met de kids naar de clubjes!’ -> wisselende diensten betekenen ook vrij op wisselende tijden. Dat gaat echt wel een keer gebeuren tijdens de schermles van Sarah 🙂

Een aantal weken geleden ben ik een dienst op proef geweest bij Thebe, bij mensen met dementie. Ik was echt thuis, daar. Mijn zorghart komt goed aan haar trekken zo. Mijn drang naar leren en studeren is daar echt een voordeel. En mijn enorme behoefte naar iets zinvols met mijn tijd doen is daar ook wel op zijn plek. Inclusief alle bagage die ik aan voorgaande studie al met me meeneem. Ik ga op drie verschillende plekken werken en alles wat er te leren valt als een spons in me opnemen!

Wat is het heerlijk om weer te mogen studeren! Wat is het heerlijk om daarnaast mijn creatieve kriebels met mijn leerlingen te kunnen uitwerken! De Zingende Zuster is een feit, op 1 juni start mijn dienstverband.

Ik heb zin in de toekomst!

Geplaatst op

#ESF

Waarom ik vind dat Australië moet winnen.

Het ESF is niet helemaal serieus te nemen in mijn beleving. Het gaat niet om muziek, het gaat om politiek en poppenkast. Mooie outfits, gave special effects en als we boffen, goede vocals en sterke songs.

Nederland is daarin wisselend per jaar. Ik vond the Common Linnets echt een heerlijke oase van rust in een schreeuwerige, overdadige omgeving. Zo ook het prachtige Birds van Anouk. Duncan zette een geweldige performance neer, waar het vakmanschap vanaf spatte.

Dit jaar gaat het even anders. Dat is inmiddels ook de mensen die qua media onder een steen leven niet ontgaan. Ik heb voor de uitzending van Hart van Nederland, waar ik vanavond een babbeltje heb over de performance van Mia en Dion, een proefabonnement op NLZiet afgesloten, want ik heb helemaal geen tv.

Ze zingen vals. Dat hoort iedereen en er komen keiharde meningen en oordelen naar boven, zoals het nou eenmaal gaat in Nederland. Maar het zou fijn zijn als iemand de focus legt op hoe ze dat op kunnen lossen. Ze hebben nog bijna een maand, het totale gebrek aan vocale controle is op te lossen met een goede aansturing van hun stembanden en strottenhoofd, door goed gedoseerde ademstroom. Het is echt zo simpel. In een maand kun je echt met de juiste begeleiding zorgen dat je weet hoe je je stembanden sluit en gesloten houdt. Zorgen dat je de juiste klinker gebruikt, in combinatie met de gewenste luidheid en bijbehorende stemfunctie. En zorgen dat je jezelf daar zo comfortabel mee voelt dat er ook nog ruimte overblijft om keihard te genieten van wat je aan het doen bent.

Zingen is echt een vak. Je hebt te maken met een enorme druk op dit niveau, dus je moet zorgen dat je jezelf zo goed kent dat je weet hoe je jezelf moet blijven in die mallemolen. Je kan dit dus echt niet doen zonder een goede fundering aan ervaring. Met druk, zenuwen, performen op lastige plekken met slecht geluid, een verkoudheid achter je stembanden. Leer ermee omgaan. Dat kan alleen door uren maken. Jezelf als instrument van haver tot gort kennen, zodat je altijd weet waar je je toonhoogte vandaan kunt halen. Zodat je weet hoe die ene lastige noot voelt, zodat je hem ook vanuit het niets praktisch zuiver kunt pitchen, gewoon omdat je je lijf zo goed kent. Uren maken! Zingen!

En in godesnaam, laat je coachen door iemand die daarvoor echt gestudeerd heeft! Die kennis heeft van de hedendaagse zangtechnieken (waarbij ik nooit een geheim maak van mijn fandom van Complete Vocal Technique!) en die jou gelijk winst oplevert. Vooruitgang met een paar tips. Want echt, het is niet moeilijk. De ruis op de lijn, die maakt het moeilijk. Twee keer gruwelijk op je bek gaan, terwijl Nederland niet alleen toekijkt, maar je genadeloos afmaakt. Dat is een kluif. Dat maakt niet alleen ruis, maar een echt trauma.

Ben gewoon lief voor elkaar! Ja, er zijn betere zangers en zangeressen in Nederland, maar misschien waren die net even niet in voor een ESF-avontuur. Ik hoop volgend jaar Floor Jansen, of Anneke van Giersbergen daar te zien. Of misschien kunnen ze Di-Rect even strikken. Of Davina Michelle ofzo… Er is zooooveel talent!

En voor dit jaar? Hoop ik van harte dat de tofferts van Voyager uit Australië gaan winnen. Ik heb ze persoonlijk leren kennen toen Alex, de bassist een stuk voor het nieuwe album van Sebas in ons Micra’tje kwam inzingen. Vanwege veiligheidsmaatregelen mocht het niet in 013, waar ze speelden die avond, dus hebben we een hilarische middag in een piepklein auto-studio’tje gehad. Dit zijn vakmensen met veel ervaring, geweldige muziek, een interactie waar het plezier vanaf spat en muzikaal vakmanschap waar ik echt van geniet. Een solide band, van wie ik hoge verwachtingen heb en onwijs ga genieten!

Petra.

Geplaatst op

Ik ben nooit af…

… dus ik doe maar een dotje 🙂

Ik dacht toen ik startte met verdieping in het coachingsvak, dat ik nog wel even door moest studeren. Door moest met mijn eigen bagage, alvorens ik genoeg gerepareerd was om mensen verder te kunnen helpen. Dat was tien jaar geleden… De stapel diploma’s en certificaten is van het formaat van een flinke reader. Nog maar een opleiding, ter aanvulling van alles van daarvoor, want het is echt nog niet goed genoeg. Ik ben nog steeds niet af. Genezen. Klaar. Gerepareerd.

Ik zie dit inmiddels anders. KOPP-kind ben ik voor het leven. Trauma draag ik met me mee en gaandeweg ben ik mijn triggers beter gaan herkennen. Het afgelopen jaar stond in het teken van diep graven. De opleiding tot IEMT-practitioner was ook een behandeling. Beter gezegd, heel veel behandelingen. Het lezen over trauma, het duidelijk krijgen hoe PTSS werkt en doorwerkt, de herkenning die ik voelde bij het lezen van het boek Traumasporen van Bessel van der Kolk en het besef – alweer – dat het echt is wat ik voel en waar ik steeds weer op verschillende manieren tegenaan loop, hebben veel gedaan.

Sowieso zie ik dat al die opleidingen gaan over mij. Over het verwerken van mijn jeugd en een heel deel van mijn volwassen leven. En over het vinden van de zin in al die onzin.

Hoe leer je als kind verwerken als je nauwelijks mag bestaan? Als je een geheim moet bewaren. Als je de schaamte over de onmacht van je ouders kado krijgt en de jouwe maakt?

Hoe leer je grenzen voelen en houden en wensen formuleren als je als kind nauwelijks mag bestaan? Niet gehoord en zeker niet verstaan wordt?

Hoe is er zin te vinden in mensen die zo onmachtig zijn dat ze hun kinderen voor het leven beschadigen? Met de nadruk op onmacht. Niet onwil. Mijn ouders wilden. Echt. Elke ouder geeft wat hij/zij heeft en doet zijn/haar best met wat er tot beschikking is.

Ik ben nu 45 jaar. En nog niet af. Maar wel coach. En een verdomd goeie.

Want, been there, done that. Ik voel je. Ook al is jouw problematiek anders dan de mijne. Was jouw ouder anders beschadigd dan de mijne. Zijn jouw littekens op andere plekken dan de mijne.

Al die opleidingen hebben verschillende stukjes in mij geheeld. Ik heb heel veel gereedschap in mijn kist om mensen te helpen deeltjes te helen.

En elke keer als ik weer met iemand werk en er heling plaatsvindt, heel ik mee. Alles staat met alles in verbinding. In Lak’esh A La K’in – ik ben een andere jij.

Herken je dit, heb je een of beide ouders met psychische problematiek, dan ben je een KOPP-kind. Kind van Ouder(s) met Psychische Problematiek. De aandacht gaat vaak naar de zieke ouder en zeker een aantal jaar geleden, was er weinig aandacht voor de schade die dat bij kinderen aanrichtte. Wil je meer weten, of weten waar jij gehoord wordt en je verhaal kwijt kunt, neem dan even contact met me op.

petrahoning@gmail.com

Petra.

Geplaatst op

Verbinding!

Een week vol openbaringen.

Ik denk dat dit de absurdste week van mijn afgelopen jaren geweest is. Zes dagen achtereen Druk met een grote D. Drie kinderfeestjes – van mijn eigen kinderen wel te verstaan. Mijn werk als zangjuf. Een ochtend projectwerk. Twee volle dagen school. Twee gigs met een DJ. En als kers op de taart Dead Singers Society.

Tijdens de kinderfeestjes ontstond het idee ook vanuit mijn bedrijf kinderfeestjes te gaan organiseren. Kinderen zijn mijn ding. Leuke activiteiten verzinnen om die kids drie uur lekker bezig te houden is mijn ding. Ik heb dit jaar goed kunnen oefenen bij de stamtafels, waar ik mensen drie uur lang van activiteiten op heel uiteenlopende vlakken voorzag. Hierover dus later meer…

Tijdens de twee lesdagen vormde zich als vanzelf het beeld van hoe ik IEMT integreer in hoe ik mensen begeleid. Het is weer zo’n fantastisch middel om heel snel en heel effectief hele storende gedachtes onklaar te maken. Stel je voor dat je gewoon het podium op kunt lopen en je kunt concentreren op de lol die je zult hebben. Zonder ‘dat kan je niet’ of ‘oooohhhh, die hoge noot kan ik noooooit’ gedachtes die de baas willen zijn… Om maar een voorbeeld te noemen. Want dit werkt op alle verstorende gedachtes, tot en met PTSS toe. Heb je een allergie voor je baas, of voor iemand/een situatie? IEMT. Hoor je net als ik steeds in je hoofd: ‘ach, jij maakt toch nooit iets af?’ IEMT. Het heeft mij dit jaar in ieder geval ongelofelijk veel opgeleverd!!!

Tijdens de optredens met de DJ en de interactie met de mensen die er waren, voelde ik me zo op mijn plek! Heerlijk zingen, heerlijk dansen. Puur spel en plezier. En verbinding. Iets wat ik de laatste tijd echt op de verkeerde plek hoopte te vinden. Het was een openbaring. Klaar met geneuzel met mensen die niet mijn mensen zijn en echt – ECHT – alleen vanuit mijn pure passie werken. Ik ben duidelijk geen ambtenaar. Het werken met mensen op een open en vrije manier – zonder vooraf het kunstje ter afsluiting al vast te hebben staan – heb ik echt als kernwaarde. Creativiteit ontstaat op het moment. Het was heerlijk om dat weer eens bevestigd te krijgen voor mezelf. Soms moet je even heel hard van iets weglopen om ruimte te krijgen voor de belangrijke zaken in het leven.

En dan Dead Singers Society. En het besef dat zoveel mensen met ons mee willen doen. Een van mijn dingen uit mijn jeugd is ‘niet mee mogen doen’. Ik heb daar al meer over geschreven, soms heb je hardnekkige littekens. Op avonden zoals gisteren, waarop iedereen staat te shinen en plezier heeft. Speelt dat het een lieve lust is. En van elkaar geniet. Dat is Verbinding ten top. Muziek maak je samen. Iedereen mocht meedoen!

Dit is echt waar ik het voor doe! Een propvolle Jaxx. Saamhorigheid en verbinding.

Iedereen mag meedoen, want muziek maak je samen.

Dank jullie wel dat we samen zulke toffe dingen kunnen doen!!!

Geplaatst op

Leren, leren, leren!

Ik krijg van ouders van leerlingen nog wel eens het volgende berichtje:

‘Junior heeft het heel erg druk met school, examens, moet leren, dus hij/zij kan niet naar muziekles komen.’

Leren. Hoe zit dat eigenlijk?

Als je iets gaat leren, wil je dat nieuwe informatie vanuit de buitenste, bewuste laag van je hersenen, doorstroomt naar de volgende laag, waar de zaken liggen opgeslagen die je wat langer wilt bewaren.

Herinneringen liggen op meerdere plekken in de hersenen opgeslagen. Als je het handig aanpakt, zet je al die plekjes in om zo snel mogelijk je informatie in je geheugen te zetten. Je gebruikt je neocortex voor de kennis, de droge stof. Je hippocampus voor de context (topografie leren gaat veel makkelijker als je al eens een ritje naar zo’n stad gemaakt hebt). Je amygdala voor het emotionele gedeelte (toen ik aan het conservatorium studeerde, onthield ik elk mooi muziekstuk, omdat het me raakte). Het striatum is voor het bewegingsgeheugen. (een liedje waar je op de basisschool een dansje op geleerd hebt, zul je helemaal nooit meer vergeten).

Hoe vollediger je leert, op vrije scholen omschrijven ze het mooi: ‘met hoofd, hart en handen’, hoe makkelijker je de informatie opzuigt.

Helaas is ons schoolsysteem – op de vrije- en alternatievere scholen na – daar helaas niet op gebouwd. We willen prestaties, meetbare prestaties. Ik kom in mijn praktijk regelmatig (laat dat even op je inwerken) pubers tegen die serieuze burnoutklachten hebben.

Met een vol hoofd, waarbij door de omgeving alleen maar nadruk gelegd wordt op het kennisgeheugen, kun je nauwelijks nieuwe informatie opnemen. Laat staan ruimte overhouden voor echt belangrijke zaken, zoals gezonde grenzen leren voelen tussen jou en je omgeving. Je veilig en vrij voelen in het nemen van je eigen ruimte in het leven. Duidelijk leren voelen wat überhaupt je wensen in het leven zijn. En je vrij voelen in het uiten en najagen van die wensen.

In mijn beleving is dat kindermishandeling. We overschrijden chronisch de grenzen van onze kinderen, op een leeftijd waarop ze zelf nog niet bij machte zijn daar invloed op uit te oefenen. De jeugdzorg kan de aanvragen al een hele tijd niet aan. Want wat hebben we gedaan na de coronaperikelen? Niks. De doelen moeten gehaald worden, een jaar overdoen is falen. En over de hoeveelheid faalangstige kinderen en jongeren in mijn praktijk wil ik eigenlijk niet eens schrijven, want het is eerder regel dan uitzondering.

Waar zijn we ook alweer mee bezig? Wat willen we eigenlijk voor onze kinderen? Zijn wij – ouders – zo gedrild in het systeem van presteren en doordouwen tot we ver over onze grenzen zijn dat we niet meer voor onze kinderen op durven komen als het om school gaat? Iedereen kent meerdere mensen die ooit een burnout hadden. Dat vinden we normaal. Opkomen voor onze eigen ruimte en het aangeven van grenzen en wensen vinden we heel lastig en dus eigenlijk abnormaal. In mijn beleving heel gek, maar ja, ik ben dan ook artistiek 🙂

We hoeven er niet mee akkoord te gaan hè? Dat kinderen geen tijd meer overhouden voor lanterfanten, een activiteit die zo ongelofelijk belangrijk is, omdat in die tijd de overweldigende stroom aan prikkels verwerkt en afgevoerd kan worden. Als we als ouders massaal briefjes mee gaan geven dat Junior het huiswerk niet af heeft, omdat het schofterig veel is, dan kan dat systeem niet blijven.

Dus. Lieve ouders. Van wie ik zonder enige twijfel aanneem dat jullie heel graag het beste voor jullie kinderen willen.

Denk even aan wat belangrijk is, voor je ontspanning weg maakt om ruimte te maken voor leren. Denk nog een keertje na en voel wat voor jou kwaliteit van leven betekent. Zeker in deze tijd waarin ‘normaal’ eigenlijk een vaag begrip is. Er verandert zooooo veel. Wij zijn met zijn allen verantwoordelijk voor de richting van deze veranderingen.

Hoe zou jouw kind in een ideale situatie zijn/functioneren/bewegen/zich voelen?

Wil je hulp bij faalangst, voel je dan vrij om contact met me op te nemen! Samen maken we overzichtelijk wat nodig is om de faalangst aan te pakken en met wat praktische tips kun je thuis al heel wat stress verminderen! petrahoning@gmail.com

Geplaatst op

Kunst en Vliegwerk.

Eens in de week werk ik op de Stamtafel. Een plek waar mensen samen komen en in plaats van thuis tegen de muren op vliegen, in verbinding kunnen zijn met anderen, onder het genot van een bakkie koffie of thee. Ik voeg daar wat kunst aan toe, in de vorm van muziek en creativiteit. Deze week begon mijn stamtafel met het lied ‘Kunst en Vliegwerk’ van Herman van Veen.

‘Is het een kunst om iets te maken

Waarvan iedereen zegt ‘wat knap!

Of is het kunst als je iets maakt

Waar je zelf niets van snapt?’

Een van de vragen die ik in het gesprek dat daarop volgde stelde is: ‘wat doet kunst eigenlijk met je?’ Een van de antwoorden was: ‘Ik vind dat dan gewoon mooi.’ -‘Maar wat gebeurt er dan met je als je iets mooi vindt?’ -‘Niks, ik vind het dan gewoon mooi, meer niet.’ En de glimlach op haar gezicht werd breder. Die glimlach vertelde meer dan haar woorden.

In de C-tijd hebben we het massaal moeilijk gehad. Ik zal het nu even bij mijn eigen leven houden. De boel heeft in mijn huishouden behoorlijk onder spanning gestaan. Teveel op elkaars lip. Te weinig uitlaatklep. En omdat muziek ook mijn vak is, vergat ik soms hoe belangrijk het voor me is.

Toch is het steeds muziek geweest, wat me achter mijn muren vandaan getrokken heeft. Wat er met mij namelijk gebeurt als ik dingen moeilijk vind, is dat ik me terug ga trekken. Voor de sterrenbeeldliefhebbers: ik ben een kreeft met ascendant schorpioen. Ik heb een superzacht binnenkantje met een dubbel functionele, keiharde buitenkant. En ik kan knijpen 😉

Als ik me niet lekker in mijn ruimte voel, kruip ik dus weg achter dikke muren. Aan de buitenkant zie je er weinig van, maar ik ga zo ver weg dat ik zelf ook een beetje verdwijn. Kadootje van een mindere kindertijd, waar ik me in mijn eigen wereld prima kon vermaken, omdat de buitenwereld voor mij echt onbegrijpelijk hard was. Die wereld bestond uit boeken en muziek. Liefst tegelijk. Kunst maal twee. Maal drie als de boeken nog prachtig geillustreerd waren, ook.

Ook mijn relatie heeft de nodige spanningen gehad en elke keer dat ik dacht aan opgeven en weggaan, waren het de songs van mijn lief die me terug smeten naar onze gemeenschappelijke oorsprong. De plek waar wij begonnen zijn: muziek. En dan kon ik het weer voelen.

Dat is wat kunst doet. Wanneer je afgestompt bent door wat er om je heen allemaal gebeurt, maakt het je wakker. Het raakt je echt op zielsniveau. Het zet je eigen inspiratiemotor terug aan. Het wijst je op de magie in dit leven op deze prachtplaneet. Het haalt je uit de negativiteit en zet je in je creativiteit. Hoe vaak ben je als kind niet geinspireerd door iets wat je zag of hoorde. Ging je met je vrienden voetballen als je het EK of WK had gekeken. Ging je iets moois tekenen, omdat je iets had gezien wat iemand anders gemaakt had. Of in mijn geval, ging je net zo proberen te zingen als Barbra Streisand of Ian Gillan en net doen alsof je een van de karakters in je boeken was…

Zonder kunst is de wereld zo plat als een dubbeltje. Zonder kunst is de magie weg. Wat ben ik toch dankbaar dat kunst mijn wereld is. Mijn vak. Mijn passie. Mijn leven. En dat ik dat met zoveel mensen mag delen. Niet in de laatste plaats met mijn gezin, want die kinders van mij zijn stuk voor stuk kunstmakende creatievelingen.

Magie maak je zelf. Gewoon door te beginnen. Dat gaan we dus komende week doen op de Stamtafel. Onze eigen kunst maken. Gewoon met zooi 🙂 Want alles kan gelukkig kunst zijn!

Geplaatst op

Hoe vind je jouw muziekdocent?

We merken het op drie momenten in het schooljaar: vlak voor de grote vakantie, net na de grote vakantie en na oud en nieuw. Mensen gaan op zoek naar muziekdocenten.

Muziekdocent is een vrij beroep, iedereen mag zich zo noemen. En er zijn er heeeeel erg veel. Je hoeft niet meer naar een muziekschool, want zeg nou zelf: die zijn er nauwelijks meer. Je gaat dus eigenlijk naar een ondernemer. Iemand die handig inspeelt op de markt.

Zang- en gitaarles zijn ongelofelijk populair. Wij krijgen heel veel mensen in onze praktijk die al les hebben gehad van de buurman, oom, jongen verderop in de straat die voor een tientje les gaf. Er zijn aardig wat goede zangeressen in deze omgeving, die ook maar zangles zijn gaan geven. Want: hoe moeilijk kan het zijn?

Echter: je merkt op een gegeven moment dat de vooruitgang wat te wensen laat. De stap om van docent te wisselen blijkt groot, want je wil iemand die je aardig vindt niet afvallen. En laat me duidelijk zijn: dit is geen waarde-oordeel over personen, maar over vakkennis! Want muziekles geven is een VAK! Waar je doorgaans zeker vijf jaar voor studeert. Een jaar vooropleiding, want je komt zo goed als nooit gelijk in het eerste jaar terecht. En dan nog vier jaar HBO-onderwijs, stages lopen. Didactische vakken volgen en zelf muziek maken onder begeleiding. Het is een pittige opleiding!

Dingen die je verkeerd aangeleerd krijgt zijn retemoeiljk om er weer uit te trainen! Mocht je dus nu voor de keus staan welke muziekdocent je gaat kiezen, dan zijn hier wat tips:

1: Neem proeflessen bij verschillende, goed opgeleide, docenten.

2: Ga niet automatisch voor de goedkoopste aanbieder. Opleidingen en bijscholingen zijn duur. Aanbieders die erg goedkoop zijn, moeten alarmbellen doen rinkelen. Een normaal tarief voor een half uur prive muziekles ligt rond de € 25,- Als je tenminste een fatsoenlijk opgeleide docent treft.

3: Heb vragen tijdens je proefles. Bedenk van tevoren wat je leervraag is, ofwel: als je in die proefles meteen leert wat je wil leren, wat zou je dan kunnen na dat half uur?

4: Ga voor het goede gevoel. Heb je al wat geleerd, ben je al wat wijzer geworden na je proefles? Heb je het idee dat je docent weet waar hij/zij het over heeft? Heeft jouw docent goed naar jou geluisterd en is hij/zij op jouw vraag in gegaan? En heel belangrijk: ging je blij naar buiten na de les?

Heb je vragen? Voel je vrij om te mailen naar Petra voor zangvragen: petrahoning@gmail.com en naar Sebas Honing voor (bas)gitaarvragen: sebashoning@gmail.com

We staan je graag te woord. Kom ook vooral meedoen met onze zomercursus om te kijken of onze aanpak bij je past! Klik hier voor meer info.!

Hartelijke groet! Sebas en Petra.